Του Νίκου Ζαριφόπουλου, Προέδρου Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων 1ου Δημοτικού σχολείου Πύργου
Με το ξεκίνημα κάθε νέας σχολικής χρονιάς όλοι οριοθετούμε στόχους, σχεδιάζουμε νέες πρακτικές και έχουμε αυξημένες προσδοκίες. Εντούτοις, η επιτυχία δεν έρχεται ποτέ από μόνη της. Είναι αποτέλεσμα σωστού προγραμματισμού, μεγάλης προσπάθειας και καλής συνεργασίας.
Με αυτό το δεδομένο, ο καθένας από τη θέση που η θεσμική του υπόσταση επιβάλλει, Δήμος, εκπαιδευτικοί και γονείς οφείλουμε να σταθούμε συμπαραστάτες και αρωγοί στους μαθητές που είναι τα δικά μας παιδιά ώστε να διασφαλίσουμε τις βέλτιστες συνθήκες που θα τους οδηγήσουν στην πρόοδο και στην επιτυχία.
Δυστυχώς, οι προοπτικές για τη νέα σχολική χρονιά κάθε άλλο παρά ιδανικές είναι. Το τοπίο στη δημόσια εκπαίδευση διαγράφεται ζοφερό και εξακολουθεί να είναι αναντίστοιχο με τις επιταγές της πραγματικά δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης.
Τα ερωτήματα που πλανώνται στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς παραμένουν τα ίδια εδώ και χρόνια:
- Θα υπάρχει επαρκής χρηματοδότηση για να καλυφθούν οι ανελαστικές δαπάνες του σχολείου?
- Θα είναι έγκαιρα στη θέση τους όλοι οι εκπαιδευτικοί ώστε να μη χαθούν εκπαιδευτικές ώρες?
- Θα υπάρχει η υλικοτεχνική υποδομή που απαιτείται για όλα τα μαθήματα όπως για παράδειγμα ο εξοπλισμός στις αίθουσες πληροφορικής?
- Έχουν ελεγχθεί τεχνικά τα σχολεία ώστε να μην αντιμετωπίσουν προβλήματα με τις βροχές και το κρύο? Και πολύ περισσότερο έχουν γίνει οι απαραίτητοι αντισεισμικοί έλεγχοι ώστε να είναι ασφαλή τα κτήρια?
- Θα υπάρχει προσωπικό καθαριότητας ώστε να διασφαλιστεί η υγιεινή του σχολείου?
- Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες θα έχουν ολόπλευρη και έγκαιρη δωρεάν στήριξη?
Τέτοια ερωτήματα είναι η πραγματικότηταμέσα στην οποία, δυστυχώς, έχουμε μάθει να λειτουργούμε χρόνια τώρα. Είναι αυτές οι συνθήκες που μας προκαλούν το άγχος αν «θα τα βγάλουμε πέρα και φέτος» και καθορίζουν τη μόρφωση των παιδιών ανάλογα με το οικονομικό υπόβαθρο της κάθε οικογένειας.
Ειδικά από φέτος η λειτουργία των Δημοτικών και Νηπιαγωγείων καθορίζεται από νέο Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ 79/2017), το οποίο έρχεται να επεκτείνει, να συμπυκνώσει και να μονιμοποιήσει όλες τις προηγούμενες αντιεκπαιδευτικές πολιτικές στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί ότι για τα δημοτικά σχολεία δημιουργεί μηχανισμό διαχείρισης του πλεονάζοντος μαθητικού πληθυσμού.
Διατηρεί τον μέγιστο αριθμό των 25 μαθητών ανά τμήμα, ενώ για κάθε μαθητή πάνω από τους 25 θα ενεργοποιείται η λειτουργία τριμελούς επιτροπής η οποία σε συνεργασία με τον Διευθυντή Εκπαίδευσης θα έχει τη δυνατότητα να μετακινεί τον μαθητή ή τους μαθητές που περισσεύουν σε άλλο σχολείο με κενές θέσεις αντί να δημιουργήσει τρίτο τμήμα στην ίδια τάξη με μειωμένο αριθμό μαθητών και πιο ανθρώπινες συνθήκες τόσο για τους μαθητές όσο και για τους εκπαιδευτικούς.Ακόμα και το Ενιαίο Ολοήμερο Σχολείο, παρά το στομφώδη τίτλο του, θα διαμορφώνει το πρόγραμμά του με βάση τους εκπαιδευτικούς που «περισσεύουν» χωρίς να καλύπτει τις σύγχρονες εκπαιδευτικές ανάγκες. Τέλος, μέσα απο το νέο νομοθετικό πλαίσιο ομολογείται ότι οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς θα είναι πλέον μια πραγματικότητα με την οποία θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε.
Η θέση των γονέων όμως θα πρέπει να είναι αντίθετη με αυτή την πραγματικότητα. Αυτές οι συνθήκες δεν αξίζουν σε κανένα μαθητή, εκπαιδευτικό ή γονιό που εμπιστεύεται τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση. Δε μπορούμε να συμβιβαστούμε με τη «μοίρα» που μας επιβάλλουν, ούτε με τη λογική του «και μη χειρότερα».
Μπορούμε οργανωμένα, μέσα από τους Συλλόγους Γονέων, καισε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς όπου χρειαστεί, να αγωνιστούμε για ένα σχολείο που θα εξασφαλίζει την ολόπλευρη μόρφωση των παιδιών μας και θα αξιοποιεί όλες τους τις δυνατότητες.
Κι αν αυτό το επιμύθιο μοιάζει ευσεβής πόθος ή ουτοπία, θα πρέπει να αναλογιστούμε πως η Ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα που ο άνθρωπος κατάφερε να σπάσει τα δεσμά της φυσικής μονομέρειας και να προοδεύσει. Χρειάστηκε μόνο να το πιστεύει.
