Για ποιο ΌΧΙ μιλάς πατριώτη;

Στα ίδια μέρη…

Παρότι από παιδί ποτέ δεν με ενθουσίαζε ο θεσμός των παρελάσεων –ιδιαίτερα αν συμμετείχα ενεργά ως παρελαύνων–, πάντοτε έβρισκα ευχάριστο θέαμα το συγκεντρωμένο πλήθος που κατέβαινε μαζικά στους δρόμους για να παρακολουθήσει τους μαθητές και τα περήφανα ελληνικά στρατά να διατρανώνουν με αρρενωπότητα το ακμαίον  του ηθικού τους. Μέσα στα χρόνια βέβαια ο κόσμος έπαψε να βγαίνει μόνο για την παρέλαση καθεαυτή. Έγινε περισσότερο μια αφορμή για να συναντηθεί, να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες με τον διπλανό. Ο Έλληνας άλλωστε, ως «εύκρατο» ον, έχει μία σχεδόν βιολογική σχέση με το «έξω». Όλοι οι εξωτερικοί χώροι τον συγκινούν. Έτσι κατεβήκαμε και φέτος και σταθήκαμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Όμορφες εικόνες, κατά κύριο λόγο οικογενειακές. Λίγο παραπέρα από εκεί που στεκόμασταν ήταν ένας πατέρας με τον μικρό του γιο. Ο μικρός έδειχνε εκστασιασμένος από την παρέλαση, με τον ίδιο τρόπο που ενθουσιάζονται όλα τα παιδιά με οτιδήποτε εμπλέκει τις έννοιες «γιορτή» και «πλήθος». Κρατούσε τον μπαμπά του σφιχτά από το χέρι ή μάλλον ο μπαμπάς του τον κρατούσε σφιχτά, μη δώσει κανένα πήδο και του φύγει. Κάθε λίγο και λιγάκι, ο μικρός γυρνούσε προς το πατέρα του και τον ρωτούσε, με την ίδια γνήσια απορία να ζωγραφίζεται στα μάτια του: «Μπαμπά, τι είπες ότι γιορτάζουμε σήμερα;». Χωρίς να δείχνει διάθεση να χάσει την υπομονή του και σε κάθε περίπτωση, με την ανεκτικότητα που οφείλει να επιδεικνύει ένας γονιός απέναντι στο παιδί του, ο μεγαλόσωμος άνδρας έδινε με ένα μεγάλο χαμόγελο την ίδια απάντηση, ότι δηλαδή σήμερα γιορτάζουμε το ΌΧΙ των Ελλήνων, «ένα μεγάλο και υπερήφανο ΌΧΙ», όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Αυτή η διατύπωση, με αυτές τις συγκεκριμένες λέξεις, μου έφερε στο μυαλό το ΌΧΙ του δημοψηφίσματος, αν και εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακριβώς το γιατί. Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, γύρισα και τον ρώτησα με νόημα: «Ποιο ΌΧΙ είπες ότι γιορτάζουμε πατριώτη;». Του πήρε λίγα δευτερόλεπτα αλλά τελικά δεν αργήσαμε καθόλου να ξεσπάσουμε και οι δύο σε γέλια, προκαλώντας το γέλιο και στον μικρούλη που έβλεπε τον μπαμπά του να χαίρεται για κάποιο περίεργο λόγο. Αφού γύρισα σπίτι και μετά από λίγη ώρα αναζήτησης στο διαδίκτυο, εντόπισα την επίμαχη φράση σε μία ομιλία του πρωθυπουργού για το δημοψήφισμα, όπου αναφέρεται σε ένα μεγάλο και περήφανο ΌΧΙ, χρησιμοποιώντας ακριβώς αυτά τα λόγια. Μακάρι να ήμουν μπροστά, όταν μια μέρα ο πατριώτης θα κληθεί να αφηγηθεί την ιστορία για αυτό το ΌΧΙ στο γιο του.