Βρέχει φωτιά στη στράτα μου…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”38194″ img_size=”full”][vc_column_text]Το τελευταίο διάστημα το κυβερνητικό αφήγημα εστιάζει σε ένα «μέτωπο» που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς ότι μπορεί να αποτελέσει «παράδειγμα επιτυχίας»: την αγορά εργασίας. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το ποσοστό της ανεργίας έχει μειωθεί στο 21,7% από 27,2% το 2014, και η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας Ράνια Αντωνοπούλου, εκφράζει την πεποίθηση ότι το 2018 θα υποχωρήσει κάτω από το 20% «σπάζοντας επιτέλους το ψυχολογικό φράγμα του ενός εκατομμυρίου ανέργων».
Καλοδεχούμενη η μείωση και από το στόμα της υπουργού στου Θεού το αυτί, όμως όσο κι αν έχουμε μάθει τα τελευταία χρόνια να ρίχνουμε τον πήχη των προσδοκιών, ουσιαστικός λόγος αισιοδοξίας δεν υπάρχει.
Και πώς να υπάρχει με ποσοστό ανεργία στις γυναίκες πάνω από 26% και στους νέους έως 24 ετών να φτάνει το 44,4%. Ας μη μιλήσουμε φυσικά για τις ηλικίες 55-64, που όποιος βρεθεί εκτός αγοράς εργασίας δύσκολα βρίσκει το δρόμο της επιστροφής. Και δεν είναι η απουσία των προσόντων το πρόβλημα, είναι ότι αυτά δεν έχουν πια και τόση σημασία.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το ποσοστό απασχόλησης των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι μόλις 65%. Τώρα αν ανοίξουμε το κεφάλαιο «τι απασχόληση είναι αυτή» εκεί κι αν «βρέχει μόνο φωτιά στη στράτα μας». Όταν το 54,26% των νέων θέσεων που δημιουργήθηκαν είναι μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασία.
Θέσεις που κινούνται μεταξύ ευελιξίας και επισφάλειας και με αμοιβές στην καλύτερη 400 ευρώ μικτά. Δεν είναι λοιπόν καθόλου δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ανήκουμε σταθερά στους πιο απαισιόδοξους της Ευρώπης και το 70% των Ελλήνων πεπεισμένο ότι τα χειρότερα δεν πέρασαν…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
