Βοήθειά μας γενικότερα

Στα ίδια μέρη…

«Όχι κύριε σας είπα ότι δεν μπορείτε να πάρετε αυτό το βοήθημα γιατί δεν το δικαιούστε. Αντ’ αυτού μπορείτε να αιτηθείτε για ένα αντίστοιχο με τρίμηνη διάρκεια, συν κάποια προνόμια που προβλέπονται για την κατηγορία σας. Εγώ θα σας κατευθύνω και θα σας πω τι δικαιολογητικά χρειάζονται για την αίτηση και πού μπορείτε να πάτε να την κάνετε. Αυτό μπορώ να το κάνω αλλά από εκεί και πέρα, άλλο αυτό το βοήθημα και άλλο το άλλο.

Εγώ μπορώ να σας δώσω αυτό που ζητάτε αλλά σας το ξεκαθαρίζω από τώρα ότι δουλειά σας δεν θα κάνετε. Εκτός αν μπείτε ούτως ή άλλως στη διαδικασία και στη συνέχεια κάνετε ένσταση». Τον άκουγε υπομονετικά ο άνθρωπος –άλλωστε ο υπάλληλος ο οποίος καθόταν απέναντί του έδειχνε να γνωρίζει τη δουλειά του και παρά το περισπούδαστο ύφος του ήταν γενικά κατατοπιστικός– αλλά δυσκολευόταν να το πιστέψει. Τελικά μάλλον έκανε και τα δύο. Ήταν γύρω στα πενήντα, περιποιημένος και είχε μονίμως μία έκφραση πικρίας ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

Η κίνησή του στον χώρο υποδήλωνε μία φυσική ευγένεια και εξ’ όσων άκουσα ήξερε να μιλάει και να συνδιαλέγεται καλά. Φαινόταν για άνθρωπος της δουλειάς αλλά προφανώς κάτι είχε πάει στραβά, αν και στη ζωή τα βάσανα είναι πολλά και δυστυχώς δεν περιορίζονται μόνο στην εργασία ή στην απασχόληση ή όπως διάολο θέλουν να βαφτίσουν τον κάματο του εργαζόμενου. Γιατί έχει βεβαίως σημασία πώς ονοματίζεις τα πράγματα και υπάρχει λόγος που ο εργαζόμενος έγινε απασχολούμενος και ο άνεργος ωφελούμενος ή εν δυνάμει απασχολούμενος!

Κατά την ίδια μόδα, που ομολογουμένως είναι νεοφιλελεύθερης έμπνευσης και ήρθε για να μείνει,  το επίδομα έγινε βοήθημα και η ελληνική κοινωνία γέμισε τα τελευταία χρόνια από δικαιούχους που στηρίζουν την επιβίωσή τους σε μία σειρά από ανθρωπιστικού χαρακτήρα μέτρα και βοηθήματα. Δεν είναι κακό να υπάρχει μέριμνα γι’ αυτούς που πλήττονται. Είναι κακό όμως να είναι τόσο πολλοί όπως και το να αποδεχόμαστε μέρα με τη μέρα αυτήν την κατάσταση ως δεδομένη.