Αυτό είναι το κυπριακό
Μία φωτογραφία που την παίρνει στα ζαρωμένα χέρια της και την κοιτάζει βουρκωμένη. Είναι οι άνθρωποι που έχασε στην εισβολή. Τους δείχνει έναν έναν με το δάκτυλό της στον δημοσιογράφο ο οποίος την ακούει σιωπηλός. Το πρόσωπό της πλημμυρίζει με πόνο. Ακόμα και ο κατά τα άλλα λαλίστατος ρεπόρτερ βουβαίνεται, την ώρα που η κάμερα συνεχίζει να γράφει. Και πως να μην βουβαθεί; Απέναντί του έχει μία γυναίκα που έχασε πατέρα, αδέρφια, ξαδέρφια, συγγενείς, φίλους. Για το σπίτι της δεν λέει τίποτα, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη συνέντευξη, αλλά ένας θεός ξέρει πόσο πολύ πονάει και γι’ αυτό. Όταν άνοιξαν τα σύνορα πήγε και είδε. Τι σπίτι είδε όμως; Τώρα το χαίρονταν άλλοι. Είχαν βάλει τα πράγματά τους μέσα, το είχαν βάψει αλλιώς, το είχαν φτιάξει αλλιώς. Το ίδιο σπίτι που μεγάλωσε ήταν, αλλά τίποτα δεν ήταν ίδιο πια.
Αυτή είναι μόνο μία από τις χιλιάδες ιστορίες πόνου, απώλειας και ξεριζωμού που διαδραματίστηκαν στο νησί. Με τα χρόνια η ιδιαίτερη φυσιογνωμία του κυπριακού χάθηκε, ξεχάστηκε. Ακόμα και οι νεότερες γενιές των Κύπριων δεν μπορούν (εκ των πραγμάτων) να το αντιληφθούν όπως το ξέρουν οι μεγαλύτεροι που το έζησαν. Σε αυτήν την λήθη βέβαια έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν καθοριστικό ρόλο διάφοροι καλοθελητές, όπως άλλωστε και πολλοί οι οποίοι υπερασπίζονται τα τουρκικά συμφέροντα. Είναι προς όφελος όλων των λαών να συνεργάζονται και να συνυπάρχουν ειρηνικά. Ωστόσο θα πρέπει να ξέρουμε κάθε φορά για τι μιλάμε προκειμένου να πραγματευόμαστε την αλήθεια και όχι μία πλάνη. Όταν λοιπόν μιλάμε για το Κυπριακό, μιλάμε για εισβολή και παράνομη κατοχή όπως και για τις συνέπειές τους. Τούτο είναι κάτι που πολλοί μοιάζουν να το ξεχνάνε. Ηθελημένα ή όχι, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι αυτός που πληγώθηκε βάναυσα από την εισβολή, όπως η γιαγιά που έχασε ανθρώπους και περιουσία, δεν θα το ξεχάσει ποτέ.
