Από τις ξάπλες στο χώμα ξανά σε κώμα…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34144″ img_size=”full”][vc_column_text]Τον Αύγουστο, τον πιο μυθοποιημένο μήνα στο καλεντάρι των παρεπιδημούντων στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η πολιτική παίρνει μια μικρή αναβολή. Το ρεπερτόριο του «αλληλοσπαραγμού» κάνει μικρό διάλλειμα οι «νίκες και ήττες» αφήνονται για μετά τα μπάνια του λαού. Είναι η ώρα της σχόλης. Μια βαθιά ανάσα πριν τα «ραντεβού του Σεπτέμβρη» με τις ενοχλητικές υποχρεώσεις, τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, τους οικονομικούς μπελάδες και τις ισχνές αγελάδες.

Μετά τα μακροβούτια, τις ακρογιαλιές και τις ξάπλες στο χώμα, ξαναπέφτουμε σε κώμα. Δυσπραγία, μια στενάχωρη ιστορία γράφεις  στον συνταξιούχο πατέρα «έμεινα χωρίς λεπτόν» 32 ετών. Πότε νηστικός πότε χορτάτος. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά. «Δώδεκα αδέλφια ορφανά παίρνουν το δρόμο να βρουν την τύχη τους και πέφτουν πάνω στο δράκο». Πλάκωσαν φόροι, ΕΝΦΙΑ και το κακό συναπάντημα, και χάνεις τον λογαριασμό.

Μετράς δίφραγκα, φράγκα και πενηντάλεπτα σχολαστικά, μα δεν φτάνουν πουθενά. Βαρύ το χρέος που σου ‘λαχε να πληρώσεις και εσύ δεν έχεις να ανάψεις στον άγιο σου κερί. Αδιέξοδο. Καταφεύγεις και συ στα «πολύτιμα τιμαλφή». Εδώ που φτάσαμε ας πάει και το παλιάμπελο. Να πληρώσεις έστω βρε αδερφέ, μέρος των τόκων του ανεξόφλητου χρέους στη Μιχαλού. Μη σε πουν και παραδόπιστο. Για ένα κούτελο καθαρό ζούμε…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]