«Αν βρέξει ο Μάρτης δυο νερά και ο Απρίλης πέντε δέκα να ιδείς το κοντοκρίθαρο πως στρίβει το μουστάκι, να ιδείς και τις αρχόντισσες πως ψιλοκλισαρίζουν, να ‘δεις και τη φτωχολογιά πως ψιλοκοσκινάει» .
Τι πράγμα τούτος ο Απρίλης. Κι αν είναι η πρώτη του μέρα γεμάτη αθώα ψέματα, ο ερχομός του είναι αλήθεια. Μήνας όμορφος, φωτεινός, χυμώδης και εκρηκτικός, δονητής ψυχών και σωμάτων πυρπολεί με τη δροσερή του ανάσα τα ερωτικά κύτταρα. Μήνας που μπορεί να σε κάνει να ονειρευτείς, να κλάψεις και να ερωτευτείς. Τι να ζητήσεις περισσότερο…
Μα και καιρός για στοχασμό.
Σήμερα ξύπνησα νωρίς και αναρωτήθηκα τι μπορώ να κάνω πριν το ρολόι μου δείξει πάλι μεσάνυχτα.
Να παραπονεθώ γιατί βρέχει ή να ευχαριστήσω τη βροχή γιατί καθαρίζει την ατμόσφαιρα. Να δυσανασχετώ επειδή πρέπει να πάω να δουλέψω ή να νοιώθω ευλογημένος που έχω μια δουλειά. Να στεναχωριέμαι γιατί κάποιοι φίλοι με πλήγωσαν ή να είμαι γεμάτος χαρά γιατί ακόμα μπορώ να κάνω καινούργιες φιλίες.
Σε κάθε περίπτωση μπορώ να νοιώθω ευτυχισμένος. Σήμερα άναψε «πράσινο φως» για την Πατρών-Πύργου. Και αυτό για μας μπορεί να είναι μια καινούργια αρχή. Απρίλης είναι αυτός κι ας είναι η πρώτη μέρα του γεμάτη αθώα ψέματα…
