Στα πέτρινα χρόνια, τότε που στη χώρα του ποτέ- ποτέ τελείωσαν οι ψευδαισθήσεις ότι κάποτε θα γινόμασταν όλοι πλούσιοι, βρέθηκε μόνη Χριστουγεννιάτικα. Τελείωσε τη δουλειά- δυο μεροκάματα τη βδομάδα- και με τον υποτυπώδη μισθό επέστρεψε στο σπίτι. Νέα ήταν και τα νιάτα ήταν ο πλούτος της.

Θα’ ρθουν κι άλλα Χριστούγεννα, φέτος την ξέχασαν, τα ξέχασε κι αυτή. Ανήμερα βγήκε μια βόλτα στη πόλη. Άδειοι δρόμοι, λαμπιόνια και καλλωπισμοί, στο μεγάφωνο της εκκλησίας το πανηγυρικό «Χριστός γεννάται», μυρωδιές από φρέσκο βούτυρο στις γειτονιές, σηκώνει το γιακά του παλτού της να φυλαχθεί απ’ τ’ αγιάζι, στη ψυχή της τρυπώνει η νοσταλγία.

Στη γωνιά του δρόμου, ένας μπόμπιρας πουλά χαρτομάντιλα. Κόκκινα μάγουλα, σκανταλιάρικη φάτσα, χαμογελά δειλά, της λέει «Χρόνια πολλά».

Μηχανικά βγάζει του δίνει λίγα ψιλά και τον προσπερνά.

Τον ακούει να τρέχει πίσω της, της προσφέρει μια καραμέλα, της εύχεται «Καλά Χριστούγεννα».

Νιώθει ζεστασιά ξανά. Περπατά και χαμογελά. Τελικά τούτος ο κόσμος είναι μαγικός.

Η γιορτή σε βρίσκει εκεί που δεν την περιμένεις.

Με λίγα ή πολλά, μελαγχολικά ή χαρούμενα, με προσδοκίες ή όχι, τα Χριστούγεννα θα σε βρουν.

Αυτά τα Χριστούγεννα, ανάβει από τότε. Στην Ελλάδα, τότε που ήμασταν φτωχοί και θα γινόμασταν πλούσιοι…