Αναπολώντας το χθες: Το καλωσόρισμα
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”57666″ img_size=”full”][vc_column_text]Μενεξέδες κ’ ζουμπούλια
και θαλασσινά πουλιά
αν τον δείτε τον καλό μου
χαιρετίσματα πολλά
Ήρθες αγόρι μου; Καλώς όρισες.
Όρθια στο κατώφλι της βεράντας περίμενε τον ερχομό του όπως η διψασμένη γη λίγες στάλες βροχής. Χαμογελούσε νόμιζες απλά, αλλά αν κοίταζες λίγο καλύτερα θα αναγνώριζες στο βλέμμα της το αίσθημα μιας βαθιάς ικανοποίησης, περηφάνιας και λιγομίλητης αγάπης.
Όλη η προσμονή και η αγάπη στριμωγμένη σ’ ένα βλέμμα υγρό από συγκίνηση. Σε μια λέξη μόνο: Καλωσόρισες. Κι όμως πίσω από την ευχή πόσα συναισθήματα παίζανε κρυφτό.
Χαρά για την αντάμωση, αγαλλίαση ψυχής που το σπλάχνο της τα είχε καταφέρει, περηφάνια για την ανεξαρτησία και τις ικανότητες του, μα πιο πολύ που γύρισε από την ξενιτιά…
Ξύπνησε αλαφιασμένη. Της πήρε κάμποσα λεπτά για να γυρίσει στην πραγματικότητα. Τελικά όνειρο ήταν. Και πως μπορούσε να είναι αλλιώς. Μόλις πριν λίγες ώρες τον είχε συνοδεύσει στο αεροδρόμιο. Θυμήθηκε τη στιγμή που η υπάλληλος τον ρώτησε για το εισιτήριο: απλό ή με επιστροφή;
Με επιστροφή, με επιστροφή φώναζε η καρδιά της βουβά. Απλό, άκουσε τον γιό της με ψυχραιμία να λέει.
Έξι χρόνια σπουδές, για το πτυχίο, δυο χρόνια για το μεταπτυχιακό είχε δώσει τη μάχη του σκληρά για μια θέση αξιοπρέπειας.
Μα αφού δεν του τη έδωσαν εδώ την αναζήτησε σε άλλες πατρίδες. Χωρίς δισταγμό. Έτσι ήταν το πεπρωμένο του.
Κι αυτή δεν της έμεινε τίποτα άλλο παρά να ονειρεύεται.
Να στρώνει λευκά τραπεζομάντηλα τις καρδιακιές της αναμνήσεις στο τραπέζι της αυλής και να τον περιμένει. Να καλωσορίσει τον γυρισμό του με ανοιχτή αγκαλιά. Έτσι όπως του αξίζει να τον υποδέχονται…
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
