Αναπολώντας το χθες: Τα κάστανα των Χριστουγέννων

Θυμάμαι τα χρόνια που ο πατέρας με έπαιρνε από το χέρι τις γιορτινές μέρες και με σεργιανούσε στα «ραντεβού των μεγάλων». Συνταίριαζα ασθμαίνοντας το μικρό μoυ βήμα προσπαθώντας να παρακολουθήσω το δικό του. Άκουγα με προσοχή τις κουβέντες τους, κατέγραφα ένα-ένα τα «τι» και τα «γιατί» για να τον ρωτήσω αργότερα στο σπίτι. Μετά πάντα ακολουθούσε η βόλτα στην αγορά. Η καθιερωμένη περιήγηση στα βιβλιοπωλεία κι ένα νέο απόκτημα, τυλιγμένο στο πολύχρωμο χαρτί. Για να ντύσει με φαντασία και λέξεις τις νύχτες των Χριστουγεννιάτικων σχολικών διακοπών. Και στο γυρισμό να χαζεύω σε βιτρίνες ολόφωτες, μαλακές πασπαλισμένες με ζάχαρη καραμέλες, λαμπάκια πολύχρωμα, δενδράκια με στολίδια από χρυσόχαρτο και γυάλινες χιονόμπαλες. Και στη γωνιά ο καστανάς να τυλίγει σε χωνάκι εφημερίδας τους ζεστούς λαχταριστούς του καρπούς. Τα κάστανα των αθώων παιδικών μου χρόνων αραδιασμένα με τάξη δίπλα στη φουφού.

Τη φουφού που έσβησε μέρα τη μέρα και χάθηκε στο χρόνο μέσα στους αέρηδες του κόσμου…