Αναπολώντας το χθες: Ο στολισμός

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Μέσα Δεκέμβρη η πόλη στολίστηκε, τα μαγαζιά φόρεσαν τα γιορτινά τους, άρχισαν όλοι να μετρούν αντίστροφα τις μέρες για τη μεγάλη γιορτή.

Γέμισαν οι οθόνες χριστουγεννιάτικες εικόνες, χιονισμένα τοπία, δρόμοι γεμάτοι με ατμοσφαιρικά λαμπιόνια, στα σπίτια αναμμένο το τζάκι, ειδυλλιακές στιγμές με την οικογένεια να στολίζει το δέντρο, αγκαλιές και φιλιά μόλις μπει το πιο λαμπερό αστέρι στην κορφή.

Εικόνες μιας καλοσκηνοθετημένης επίπλαστης ευτυχίας. Τις κοιτούσε να περνούν από μπροστά της αδιάφορη. Άλλες χρονιές, αρχές Δεκέμβρη το χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν έτοιμο και το σπίτι μοσχοβολούσε κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Φέτος δεν είχε διάθεση. Λίγο η κούραση από τη δουλειά, λίγο η οικονομική κατάσταση, μα πάνω απ’ όλα αυτές οι εικόνες στη τηλεόραση που ειδικά φέτος της έμοιαζαν όλες ψεύτικες.

Περνούσαν οι μέρες, φωτάκι δεν άναβε, τα παιδιά άρχισαν να αδημονούν. «Δεν θα στολίσεις φέτος το σπίτι;».

Ακούστηκε περίεργη ακόμα κι από τον εαυτό της. Τους ξεκαθάρισε ορθά- κοφτά πως την πονάει η μέση της και δεν είχε καμία διάθεση για στολίδια.

Την κοίταξαν όλοι με απορία και κυρίως τα παιδιά, χωρίς να πουν κουβέντα.

Ήταν όμως  ΄κείνο το βουβό παραπονεμένο βλέμμα που το βράδυ δεν την άφησε να κοιμηθεί.

Την άλλη μέρα ξύπνησε χαράματα. Κατέβασε τις κούτες από το μπατάρι, έστησε το δένδρο και άρχισε να στολίζει.

Να το βρουν έτοιμο μόλις ξυπνήσουν…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]