Αναπολώντας το χθες: Κλέφτης ιαχών

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Λένε πως οι παιδικές αναμνήσεις είναι οι πιο ανεξίτηλες. Πως εντυπώνονται απ’ όλες τις αισθήσεις και όχι μονάχα από την όραση. Δεν έχουνε να κάνουν μόνο με ξερές εικόνες, αλλά και με μυρωδιές, αγγίγματα και ήχους.

Όταν όμως η μνήμη αντικαθίσταται από… μνημεία αμνησίας, τότε είναι που αισθάνομαι το 2018 να βαραίνει στους ώμους μου.

Μα είναι δυνατόν να έχουμε 2018; Θυμάμαι πως τη δεκαετία του ’90- ωραία χρόνια- το «μιλένιουμ» μήτε που ανέφερε κανείς. Είχαμε βλέπεις άλλες καϊλες τότε. Πως θα μας προσέξει η Ελένη που όμως κοίταζε τον Κώστα. Αλλά και πέραν του προσωπικού μου μικρόκοσμου, το 2000 φάνταζε μακρινό, σχεδόν άπιαστο. Και τώρα όχι μόνο τον αιώνα τον πηδήξαμε, αλλά δεν βλέπω και κανένα να πηδάει από τη χαρά του που είμαστε πλέον το «Μέλλον».

Φθάσαμε αισίως στο 2018 και τι έχουμε;

2018 υπαρξιακές κρίσεις ή μήπως 2018 ιστορικές πτήσεις. Πτήσεις και μάλιστα σε κενά αέρος. Εμείς να τραβάμε μόνιμα κουπί, κάποιοι να μας τραβάνε το αφτί και άλλοι να μας τραβάνε από τη μύτη.

Κι’ από την άλλη, κάποιοι ρομαντικοί να επιμένουν πως η δημοσιογραφία, πέρα από την καταγγελία, την αποκάλυψη και τη συσχέτιση αιτίου- αποτελέσματος, οφείλει να διερευνά και να παρουσιάζει μια ρεαλιστική ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Αυτά σκεφτόμουν χθες το πρωί, όταν άκουσα τη συνάδελφο να μου μεταφέρει εγκωμιαστικά σχόλια θαυμάστριας των… σχολιανών  μου, την ώρα που σφυροκοπούσα την καθημερινότητα με ακεφιά και βαριεστιμάρα παραιτημένος από το απρόσμενο και το ανέλπιστο.

Φαίνεται πως ο Κοέλιο είχε δίκιο πως το Σύμπαν συνωμοτεί όταν θέλεις κάτι πολύ.

Και εδώ έβαλε τη διχαλωτή μύτη της, η φτωχή μου πένα. Συνωμότησε για να μου δώσει τη χαρά μιας νεανικής ψευδαίσθησης. Ανάμεσα στους δρομείς ενός ταξιδευτή έρωτα και ‘ γω. Ένας κλέφτης ιαχών…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]