Αναπολώντας το χθες: Θέρος, τρύγος, πόλεμος

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”7820″ img_size=”full”][vc_column_text]Είχε σουρουπώσει για τα καλά όταν ξαφνικά άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Μαζεμένοι στο καφενείο της πλατείας για το καθημερινό τους ξαπόσταμα οι χωρικοί θορυβήθηκαν. Φοβήθηκαν μήπως η βροχή κάνει ζημιά στα αμπέλια τους που ακόμη δεν τα είχαν τρυγήσει.

Στα ορεινά χωριά τα τσαμπιά αργούν να ωριμάσουν και ο τρύγος καθυστερεί. Άρον άρον αποφάσισαν πως «ήρθε η ώρα». Με τον καιρό δεν παίζεις, έπρεπε να βιαστούν πριν ξεσπάσει καμιά νέα μπόρα και τότε στα σίγουρα χανόταν η σοδειά.

Την άλλη μέρα το πρωί δεν υπήρχε ψυχή στο καφενείο. Κάποιοι λίγοι γέροντες και η αφεντιά μου. Πριν προλάβω να απολαύσω δυο ρουφηξιές καφέ άκουσα τον φίλο που με φιλοξενούσε να μου φωνάζει «Έλα, αργήσαμε θα μας πιάσει η ζέστ绨.

Μισή ώρα δρόμος, ο τόπος γεμάτος καρυδιές, κυδωνιές και μηλιές μέχρι που φτάσαμε στ’ αμπέλι. Πόλεμος κανονικός. Καμιά δεκαριά νοματαίοι, ο καθένας στην αράδα του, να κόβουν τα σταφύλια, να τα βάζουν στις κλούβες έτοιμες να φορτωθούν στο τρακτέρ. Παίρνω μια κλούβα, επιλέγω τη δική μου αράδα και προσπαθώ να μιμηθώ το φίλο μου για να μη γίνω ρεζίλι.

Το βράδυ στο καφενείο μου χτυπούσαν την πλάτη χαμογελώντας. «Καλά τα κατάφερες» με διαβεβαιώνουν όλοι και εγώ ένιωθα σπουδαίος γι αυτή τους την επιβράβευση. Θέρος, τρύγος, πόλεμος έλεγαν οι παλιοί και ήρθε η ώρα να τους θυμηθώ.

Μέσα μου όμως ήξερα πως τούτο τον «πόλεμο» δεύτερη μέρα δεν υπήρχε περίπτωση να τον αντέξω…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]