Κρυώνω σήμερα. Και το δυνατό κρύο είναι σαν τον πονόδοντο. Δεν σε αφήνει να σκεφθείς τίποτα άλλο. Βλέπεις, το τσουχτερό κρύο έχει αυτή την περίεργη ικανότητα να τρυπώνει παντού. Όσα ρούχα κι αν φορέσεις αυτό κατορθώνει να φτάνει μέχρι τα κόκκαλα. Παγώνει χέρια και μυαλό, παγώνει και την καρδιά. Ίσως το μόνο χειρότερο από το να κρυώνεις εσύ είναι να βλέπεις να κρυώνουν τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Μια αγκαλιά και τα φιλιά είναι το πιο θερμό καλοριφέρ, έτσι τουλάχιστον λέει το τραγούδι. Όμως και οι πιο φλογεροί εραστές είναι κομμάτι δύσκολο να ανταλλάσουν φιλιά όλο το εικοσιτετράωρο. Όσο για τους άλλους τους ανυπεράσπιστους, που δεν έχουν ούτε κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, ούτε κουβέντα. Μαζί με το σώμα μουδιάζει και η κοινωνική ευαισθησία. Μετά σου λένε ότι το κρύο δεν είναι… ταξικό. Μα ακόμα και η καύσιμη ύλη που χρησιμοποιούμε φανερώνει την εισοδηματική μας κατάσταση. Άντε εσύ να ζεσταθείς με την ξυλόσομπα, το τζάκι ή την ηλεκτρική θερμάστρα. Η μια σου όψη καίγεται και το άλλο σου μισό βιώνει πολικές συνθήκες. Οι εποχές που κυκλοφορούσαμε στο σπίτι φορώντας μόνο ένα βαμβακερό μπλουζάκι πέρασαν ανεπιστρεπτί. Μόνη μας παρηγοριά η φύση και ο χρόνος. Που θα πάει, τα χιόνια θα λιώσουν, ο ήλιος θα βγει ξανά, ίσως τη βγάλουμε φτηνά και φέτος…