Αναπληρωτής… μέχρι θανάτου
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”74382″ img_size=”full”][vc_column_text]Νέος είσαι, θα δουλέψεις. Νέος είσαι, θα κάνεις υπομονή. Νέος είσαι, θα δεις καλύτερες μέρες. Νέος είσαι, θα έχεις χρόνο για ξεκούραση. Νέος είσαι… Καμιά φορά βέβαια η ζωή έχει αλλά σχέδια για σένα και αποδεικνύεται τραγικά σύντομη, δυστυχώς. Αλλά γενικά, ο κανόνας είναι αυτός. Ο νέος έχει άλλες αντοχές, φυσικές και ψυχολογικές, ενώ υπό μια έννοια καλείται να κατακτήσει με υπερπροσπάθεια το κάτι παραπάνω για τον ίδιο και την οικογένειά του.
Αυτά μας έλεγαν οι παλιοί και καλώς ή κακώς, με αυτές τις αντιλήψεις γαλουχηθήκαμε. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα άλλαξαν άρδην και στα χρόνια της κρίσης αναγκαστήκαμε να «ξεχάσουμε» όσα είχαμε μάθει. Δύσκολο πράγμα, ειδικά για τις παλιότερες γενιές, αλλά δυστυχώς αυτή ήταν η πραγματικότητα την οποία κληθήκαμε, συλλογικά και ατομικά, να αντιμετωπίσουμε. Είναι μία πραγματικότητα θλιβερή, από κάθε άποψη.
Ο Νώντας, ο εκπαιδευτικός ο οποίος έχασε τη ζωή του σε ηλικία μόλις πενήντα εννέα χρόνων, ήταν σίγουρα μικρός, πολύ μικρός για να πεθάνει. Αλλά ταυτόχρονα ήταν και πολύ μεγάλος για να είναι ακόμη αναπληρωτής. Ήταν πολύ μεγάλος για να ταλαιπωρείται σε αυτήν την προχωρημένη ηλικία εδώ κι εκεί σε όλη την Ελλάδα, για το μεροκάματο. Ποιο μεροκάματο δηλαδή, που αν τα βάλεις κάτω, νοίκι, έξοδα διαμονής και μεταφορικά, εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για δώρον άδωρον. Και ο Νώντας ήταν πολύ μεγάλος για να χάνει τον καιρό του, αλλά το έκανε, όπως το κάνουν χιλιάδες άλλοι γιατί απλά δεν είχε άλλη επιλογή.
Ο Νώντας λοιπόν, στα πενήντα εννιά του, πέθανε αναπληρωτής. Πέθανε παλεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή για να κατοχυρώσει μία θέση εργασίας και συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης. Πέθανε σε ένα ξένο μέρος, μακριά από τους δικούς του, χωρίς να έχει κατακτήσει κάτι το οποίο σε άλλες εποχές θεωρούνταν αυτονόητο. Ελπίζω μόνο να μην τα σκεφτόταν όλα αυτά την ώρα που αποχαιρετούσε τον μάταιο τούτο κόσμο και το ακόμη ματαιότερο σύστημα των αναπληρωτών.
Ελπίζω ειλικρινά να τα άφησε όλα αυτά πίσω του. Να κληροδότησε σε μας την θλίψη του και το μυαλό του να ταξίδεψε σε όμορφες και χαρούμενες στιγμές της ζωής του. Εξάλλου, έχει ήδη κερδίσει τον σεβασμό όλων μας, όπως τον έχουν κερδίσει όλοι αυτοί και αυτές που τραβιούνται στις τέσσερις γωνίες της Ελλάδος, ανταποκρινόμενοι στο εκπαιδευτικό τους καθήκον.
Μόνο που αυτή η ιλαροτραγωδία της αέναης αναπλήρωσης θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρει τέλος. Γι’ αυτό και προστίθεται στην μακρά λίστα των προβλημάτων που μπορεί να μην δημιούργησε αυτή η κυβέρνηση, ωστόσο έχει την πολιτική και την ηθική ευθύνη να τα λύσει. Τα βήματα που έχουν γίνει είναι μεν ελπιδοφόρα, αλλά όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση του Νώντα, δεν επαρκούν και κυρίως δεν δίνουν μία ξεκάθαρη και οριστική λύση σε τούτο το πολυδιάστατο πρόβλημα. Φτάνει πια με αυτήν την κατάσταση. Αν δεν είχε γίνει τόσο τραγική, θα ήταν ολοσχερώς γελοία.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
