Ακόμη και οι τοίχοι…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”62182″ img_size=”full”][vc_column_text]Καταρχήν η είδηση δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Με λύπησε μεν, αλλά δεν είναι κάτι που δεν περιμένεις να ακούσεις όταν ζεις στον Πύργο της Ηλείας, όπου έχουμε κάνει την «πατάτα» επιστήμη. Μεταφορικά μιλώντας δηλαδή γιατί κατά τα άλλα μια χαρά πατάτα βγάζει η περιοχή. Δεν προκαλεί επομένως καθόλου εντύπωση το γεγονός ότι ένα ακόμη εμβληματικό νεοκλασικό της πόλης έχει αφεθεί στην τύχη του και αργά η γρήγορα θα καταρρεύσει, παίρνοντας μαζί του ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της. Ο Πύργος είναι μία πόλη που ευτύχησε να έχει πάρα πολλά νεοκλασικά κι αν δεν είχε χτυπηθεί τόσο αβυσσαλέα από τους σεισμούς, θα είχαν γλιτώσει περισσότερα μάλλον. Θυμάμαι όταν πριν από χρόνια ξεναγούσα έναν καλό φίλο, αρχιτέκτονα στο επάγγελμα, και του έδειχνα όλα αυτά τα υπέροχα αρχοντικά, είχε μείνει ενεός τόσο με τον αριθμό όσο και με την ομορφιά των κτιρίων. Αλλά τί τα θες; Όταν βασιλεύει η αδιαφορία στην καλύτερη και η ανικανότητα στην χειρότερη των περιπτώσεων, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Υπάρχει βέβαια και μία ακόμη γνώριμη σταθερά σε αυτήν την εξίσωση της παρακμής. Αυτό στο οποίο οι άνθρωποι τείνουν να αναφέρονται ως «βλαχιά», παρότι ο όρος δεν ενδείκνυται. Παρά ταύτα, όλοι καταλαβαίνουμε και όλοι καταλαβαινόμαστε. Μερικοί το μόνο που θέλουν ή μπορούν να κάνουν είναι να
ισοπεδώνουν, να μπαζώνουν, άντε και χτίζουν. Κανένας σεβασμός, καμία συναίσθηση, καμία αισθητική. Παντελής απουσία κάθε στοιχείου συλλογικότητας και το χειρότερο
έλλειμμα οράματος για το μέλλον. Πως λοιπόν θα διηγηθείς στις επόμενες γενιές την ιστορία; Πως θα τα διδάξεις; Πως θα τα μάθεις να σκέφτονται; Να δημιουργούν; Μόνο με τα λόγια; Ο μέγας Πλάτων έλεγε ήδη ότι ακόμα και οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους ανθρώπους. Τ’ ακούτε συγχωριανοί; Ακόμη και οι τοίχοι… Με το παλιό τσιμέντο, το καλό, που είχε φιλότιμο. Μέχρι και το τσιμέντο είχε φιλότιμο κάποτε σε τούτο το δόλιο τόπο.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
