Ακόμα ένα ξεχασμένο στολίδι…
Χαζεύω για λίγο τις πυκνές νιφάδες χιονιού που πέφτουν, από την ασφάλεια και τη ζεστασιά του σπιτιού και αποφασίζω, έτσι στα ξαφνικά ότι πρέπει να ξεστολίσω.
Για πρώτη φορά ίσως, ξημερώνοντας του Αγιαννιού, πήρα και ξεκίνησα το ξεφόρτωμα για αρχή του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Μπάλες, καμπανούλες, γιρλάντες, αστέρια και χίλια δυο πανέμορφα στολίδια που όλο το προηγούμενο διάστημα προσέφεραν μια γιορτινή και χουχουλιάρα ατμόσφαιρα στο σπίτι.
Δίπλα ακριβώς από το τζάκι που καίει ασταμάτητα μέρες τώρα, απομάκρυνα κάθε τι που θυμίζει τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Για έναν περίεργο λόγο, ήθελα να εξαφανίσω το συντομότερο δυνατό αυτή την «μαγεία» και να επιστρέψω στην πεζή καθημερινότητα.
Δεν ξέρω αν ήταν η κούραση των γιορτών, ή οι προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν. Ίσως και να μου λείψε το πρόγραμμα και η κανονικότητα- αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι η καθημερινότητα- χωρίς φτιασιδώματα και χαμογελαστά προσωπεία που σα να μας επιβάλλονταν, μέρες που ήταν… Γιατί τα προβλήματα του καθενός, δεν σταμάτησαν να υπάρχουν. Περισσότερο με «μικρή ανακωχή» έμοιαζε για τους περισσότερους, σε καμία περίπτωση όμως ότι ξεχάστηκαν…
Αποθήκευσα και το τελευταίο κουτί στο πατάρι και έριξα με ικανοποίηση μια ματιά γύρω στο χώρο. Όλα ήταν όπως πριν. Ή σχεδόν όλα, καθώς όπως κοντοστάθηκα, διαπίστωσα πως και πάλι, για ακόμα μια χρονιά, υπήρχε ένα στολίδι ξεχασμένο. Κάπου σε μια γωνιά του σπιτιού- όπως και πέρσι- ξεχάστηκε να αποθηκευτεί μαζί με τα υπόλοιπα, ίσως για να μας θυμίζει, ότι και η καθημερινότητας μας έχει ανάγκη από λίγη χρυσόσκονη…
