Αγνός και αμόλυντος φιλελευθερισμός
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”52847″ img_size=”full”][vc_column_text]Τα σύνορα μεταξύ κράτους και εταιρικής εξουσίας γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα. Τα απομεινάρια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σαρώνονται, αν δεν διαφθείρονται ολοκληρωτικά
Οι εταιρείες, όχι μόνο αρπάζουν σε εξευτελιστικές τιμές δημόσια αγαθά που ιδιωτικοποιούνται από «πρόθυμες» κυβερνήσεις, αλλά και μέσω του «θεσμού» της μίζας εξασφαλίζουν προνομιακή μεταχείριση από το κράτος, βελτιώνοντας τη θέση τους στην αγορά. Τα μεγάλα σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών –Ζίμενς, εξοπλιστικά Ολυμπιακοί Αγώνες και Novartis έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτόν τον τελευταίο κανόνα.
Και φυσικά όλο αυτό το παιχνίδι αποδεικνύει τη φαιδρότητα όρων όπως «ελεύθερη αγορά», «ελεύθερος ανταγωνισμός» κ.λπ. Εκείνο που γίνεται φανερό, χρόνο με τον χρόνο, είναι πως η αγορά είναι απολύτως χειραγωγούμενη και ο ανταγωνισμός νοθευμένος εξ αρχής: δημιουργία καρτέλ, εκμετάλλευση προνομιακής θέσης, ενδο-ομιλικές συναλλαγές, φοροδιαφυγή, υπερτιμολογήσεις, λόμπι, μίζες, διαφθορά κρατικών αξιωματούχων. Αυτή είναι η παλέτα των χρωμάτων της ελευθερίας της αγοράς.
Τα σκάνδαλα της Ελλάδας όμως θέτουν και (απαντούν) ένα άλλο ερώτημα: Πώς δημιουργήθηκε το θηριώδες δημόσιο χρέος; Μαθαίνουμε ότι 23 δισεκατομμύρια κόστισαν στον ελληνικό λαό οι φαρμακευτικές εταιρείες. 15-20 δισ. κόστισαν κατά προσέγγιση οι φαραωνικοί Ολυμπιακοί Αγώνες, ενώ άγνωστη παραμένει η πραγματική ζημιά από το σκανδαλο για τα εξοπλιστικα και το διαρκές σκάνδαλο της Ζίμενς
Σύμφωνα με στελέχη της Ζίμενς, από το συνολικό ύψος των συµβάσεων, 8% πήγαινε σε κρατικούς αξιωµατούχους και 2% σε πολιτικά πρόσωπα, ενώ η δικογραφία για τη Novartis αναφέρει μίζες 50 εκατομμυρίων ευρώ.
«Τα κέρδη τους, τα χρέη μας». Αυτό είναι εν κατακλείδι το συμπέρασμα από την εμπειρία των σκανδάλων διαφθοράς, φαινομένων εγγεγραμμένων στο DNA της οικονομίας της αγοράς, σε πείσμα των μύθων για την ύπαρξη ενός αγνού και αμόλυντου φιλελευθερισμού.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
