Εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, ακόμη και να το δω, δε νομίζω πως θα το πιστέψω. Είναι τα χρόνια πολλά, είναι οι διαψεύσεις πικρές, είναι η ζωή πονηρή και μας γεμίζει συχνά με ελπίδες, μόνο και μόνο για να δείξει πόσο εύκολα παρασύρονται οι άνθρωποι. Ε λοιπόν, σήμερα, που το «Πάτρα – Πύργος» μοιάζει να μπαίνει επιτέλους στην τελική ευθεία για την κατασκευή, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είναι αλήθεια.

Πόσες και πόσες φορές δεν φτάσαμε στο ίδιο ακριβώς σημείο όπου βρισκόμαστε τώρα; Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε αφού οι νεότερες εξελίξεις, τα μαντάτα από τη πρωτεύουσα ερχόντουσαν κάθε φορά να διαλύσουν την ευφορία της πρόωρης βεβαιότητας. Πόσες και πόσες φορές δεν συνέβη αυτό; Το στόρι κάθε φορά άλλαζε αλλά η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια: μηδέν στο πηλίκο.

Κάποια στιγμή λοιπόν έγινε αντιληπτό ότι αν δεν βγουν οι μπουλντόζες, οι τσάπες και τα φορτηγά στο δρόμο, ό,τι και να λέγεται είναι περιττό. Η δυσπιστία μάς διαπότισε μέχρι το μεδούλι εφόσον τα είχαμε δει όλα μέχρι τότε, εκτός από τον ίδιο τον δρόμο! Κι όμως, από τα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας κάποιοι επέμεναν ότι όπου να ΄ναι ξεκινάμε. Οι μέρες έγιναν μήνες, οι μήνες χρόνια, κι όλα έμεναν ίδια.

Το κυριότερο που δεν άλλαξε όλο αυτό τον καιρό είναι τα θύματα που θρηνούμε κάθε τόσο στην άσφαλτο. Εκατοντάδες ζωές έχει πάρει αυτός ο δρόμος, –δεν είναι υπερβολή να το ισχυριστούμε. Δεν υπάρχει εβδομάδα πλέον χωρίς ατύχημα, δεν υπάρχει τόπος χωρίς αίμα. Ο αριθμός των νεκρών διαρκώς μεγαλώνει κι εμείς παρακολουθούμε σιωπηλοί κι ανήμποροι αυτήν την παράλογη τραγωδία να βυθίζει οικογένειες και τοπικές κοινωνίες στο πένθος.

Για όλους αυτούς τους λόγους και με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στην κατασκευή του έργου, αισθάνομαι αυτό που θα έλεγε ένας πολιτικός, «συγκρατημένη αισιοδοξία». Όλα δείχνουν ότι τούτη τη φορά η κατάσταση είναι διαφορετική. Βλέπουμε σίγουρα φως, οπότε το μόνο για το οποίο ελπίζουμε είναι να είναι το αληθινό.