Ένα λουλούδι για τα παιδιά της Συρίας
Στα ίδια μέρη…
Κοίταζα τον γιο μου που έπαιζε χαρούμενος με τα άλλα παιδάκια στην παιδική χαρά και χαιρόμουν μαζί του. Ήταν ένα όμορφο απόγευμα, με την άνοιξη να έχει κάνει κάτι παραπάνω από έκδηλο τον ερχομό της. Λουλούδια πολύχρωμα και αναγεννημένα φυτά αποτελούσαν το φόντο της ευτυχίας, ενώ το κελάηδημα των πουλιών μαζί με το γέλιο των παιδιών ήταν η μελωδία της. Θαρρείς πως όλη η φύση γιόρταζε και η καρδιά του ανθρώπου αγαλλίαζε.
Κάθισα σε ένα παγκάκι, αφήνοντας φυσικό και ψυχολογικό χώρο στους μπόμπιρες για να κάνουν το παιχνίδι τους. Ενώ όμως όλοι οι γονείς είχαν ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο στα χείλη, ο συναγωνιστής μπαμπάς που καθόταν δίπλα μου δεν έδειχνε ιδιαίτερα κεφάτος. «Τι έγινε ρε Θωμά; Πέσαν τα καράβια σου έξω; Γιατί τέτοια μούτρα;». Στην αρχή νόμιζα πως δεν με άκουσε αφού ήταν προσηλωμένος στην οθόνη του κινητού του. Πριν προλάβω να ξαναρωτήσω, γύρισε το κεφάλι του και μου έδωσε το κινητό του απαυδισμένος: «ορίστε, δες και μόνος σου».
Μόλις είχαν δημοσιευτεί οι πρώτες φωτογραφίες από τη νέα θηριωδία στη Συρία, όπου απεικονίζονταν τα θύματα της επίθεσης με δηλητηριώδες αέριο. Ανάμεσά τους πολλές γυναίκες και παιδιά κείτονταν στον δρόμο, ενώ άλλα χαροπάλευαν στο νοσοκομείο της επαρχίας Ιντλίμπ στη βόρεια Συρία. Φρίκη.
Δε γίνεται να μην σκεφτείς ότι την ώρα που εμείς με τα όποια προβλήματα ζούμε τη ζωή μας, όπως μπορούμε τέλος πάντων, λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά τα γυναικόπαιδα πέφτουν σαν τις μύγες. Έδωσα πίσω το κινητό χωρίς να πω κουβέντα. Φεύγοντας περάσαμε από ένα περιποιημένο και πολύ όμορφο παρτέρι με ανοιξιάτικα λουλούδια.
Χωρίς εκείνη τη στιγμή να καταλάβω γιατί, έσκυψα και έκοψα ένα που έμοιαζε να περισσεύει. Για τα παιδιά που μόλις πέθαναν; Για τα παιδιά που έχουν χαθεί όλα αυτά τα χρόνια. Για όσα έχουν υποφέρει και για όσα πρόκειται να υποστούν στο μέλλον; Μάλλον για όλα. Κράτησα το λουλούδι για ώρα στα χέρια μου αλλά δεν είχα πουθενά να το αφήσω.
