Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ: Ένας δύσβατος αλλά και συναρπαστικός δρόμος 127 χρόνων

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”42090″ img_size=”full”][vc_column_text]Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Απριλίου 1890, όταν οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες έφθασαν στον «Νέο Κόσμο», στο λιμάνι της Ν. Υόρκης.

Η μετανάστευση εντάθηκε μετά το 1890 και συμβάδισε με την σταφιδική κρίση που έπληξε τους αγρότες κυρίως της Δυτικής Πελοποννήσου σε συνδυασμό με την μικρή οικογενειακή ιδιοκτησία και καλλιέργεια που επικρατούσε εκεί. Ένα άλλο τμήμα των μεταναστών καταγόταν από την Θεσσαλία και ήταν κολλήγοι με μικρή οικογενειακή καλλιέργεια. Σύντομα, πάντως, η μετανάστευση γενικεύθηκε και μετανάστες έφευγαν από όλες τις περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα όμως από τα νησιά του Αιγαίου και την Πελοπόννησο.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1890 έως το 1924 οι αρχές των ΗΠΑ είχαν καταγράψει 500.000 Έλληνες και «ανήκοντες στην ελληνική φυλή», καθώς έτσι κατέτασσαν και τους Έλληνες που προέρχονταν από τα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Πίσω, όμως, από τους αριθμούς είναι οι άνθρωποι και απειράριθμα κίνητρά που τους ωθούσαν στην μετανάστευση. Ωστόσο ο σκοπός ήταν ένας: Η αναζήτηση εργασίας.

Δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου εύκολα για εκείνους: με ελάχιστες εμπειρίες οργανωμένου συλλογικού αγώνα, ξένοι ανάμεσα σε ξένους, ένα φθηνό ιδιαίτερα ευάλωτο σε κάθε λογής πιέσεις και διαρκώς ανανεούμενο εργατικό δυναμικό, που αντιμετώπιζε και την δικαιολογημένη καχυποψία των εμπειρότερων συναδέλφων τους στην δουλειά, πάλεψαν με «θεούς και δαίμονες» να σταθούν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις εστίες τους.

Τους εκμεταλλεύονταν όχι μόνο τα ξένα αφεντικά, αλλά και οι «δικοί» τους πάτρωνες, καθώς έτσι ονόμαζαν εκείνους που τους «ενοικίαζαν» για τις δουλειές.

Για τους μετανάστες εργάτες, τα χρόνια εκείνα πραγματοποιήθηκαν πάρα πολλά βήματα σε συμπυκνωμένο ιστορικά χρονικό διάστημα: έμαθαν την οργάνωση στα εργατικά συνδικάτα, έμαθαν στο πώς να οργανώνουν τους διεκδικητικούς αγώνες τους, ενώ ταυτόχρονα είχαν να αντιμετωπίσουν και το μεγάλο δίλημμα, ανάμεσα στη ζωή και τις κοινωνικές εμπειρίες που έφεραν μαζί τους, την «ταυτότητά» τους και στο παρόν τους στις ΗΠΑ ως μισθωτοί εργάτες.

Μια πορεία συναρπαστική, σε μεγάλο βαθμό, μη γνωστή, αντιφατική και μη ευθύγραμμη, αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνικών και πολιτικών θυελλών που συγκλόνισαν τον 20ο αιώνα. «Πίσω από τα φύλλα των ελληνικών εργατικών εφημερίδων, πίσω από τα βλέμματα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ανάμεσα στις γραμμές των επιστολών που έστελναν στην Ελλάδα, κάτω από την άσφαλτο των τεράστιων λεωφόρων που «έλιωσαν» τις σόλες τους οι απεργοί, που μάτωσαν οι δολοφονημένοι εργάτες, «ακούγεται» ο ανθρώπινος μόχθος, γίνεται απτή η τεράστια «προμηθεϊκή» προσπάθεια του μετανάστη εργάτη για μια καλύτερη ζωή, για έναν άλλο κόσμο.

Γράμματα μ’ ευχές και αφιερώσεις, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τραγούδια, αναμνήσεις, βιώματα, ελπίδες και διαψεύσεις, μεγάλοι αγώνες, άλματα κυριολεκτικά στη ζωή, βίοι ανθρώπων που χάνονται πλέον στην αχλύ του χρόνου, αλλά και ένα ολοζώντανο «παρών», δεν χωρούν σε ένα σημείωμα Με τη δουλειά των χεριών τους, μεταμόρφωσαν τη «νέα γη» από τα σπλάχνα της ως τους ουρανοξύστες της και μέσα σε αυτό το καμίνι μεταμορφώθηκαν και αυτοί, παραμένοντας στις μεγάλες λεωφόρους, ταυτόχρονα «ίδιοι» και «άλλοι», και προσπαθώντας να συμβάλλουν στο να αλλάξει ο κόσμος.

Έγραψαν ιστορία ως αναπόσπαστο τμήμα του κόσμου της δουλειάς, μια ιστορία που πρέπει να μαθευτεί, μια ιστορία για την οποία, ακριβώς ο κόσμος της δουλειάς πρέπει να είναι περήφανος.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]