Άνθρωποι και κτήνη

Στα ίδια μέρη…

Είναι από εκείνες τις ιστορίες με τις οποίες αρχίζει κανείς να φλερτάρει έντονα με την ιδέα της αυτοδικίας˙ με τους τρόπους δηλαδή που θα μπορούσε να εκδικηθεί όσους εξαντλούν το μίσος και την βαναυσότητά τους πάνω στα ζωντανά. Μπορεί ο σκύλος να θεωρείται ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου αλλά η συγκεκριμένη κατηγορία των ψυχικά διαταραγμένων ανθρώπων αναμφίβολα συνιστά τον χειρότερο εχθρό του. Ακόμα και η λέξη «σκ…ψυχος», την οποία ο πολιτισμένος κόσμος μεταχειρίζεται προκειμένου να χαρακτηρίσει όσους μοιράζουν δεξιά κι αριστερά φόλες, ωχριά μπροστά στο μέγεθος της βαρβαρότητας. Σκυλιά άγρια χτυπημένα, με δεμένα πόδια, ακόμα και με βγαλμένα μάτια ή πυροβολημένα.

Προφανώς το συγκεκριμένο ζήτημα (που δυστυχώς δεν αφορά μόνο την περιοχή), υπερβαίνει την μέριμνα των φιλόζωων και των φιλοζωικών οργανώσεων, ενώ εγείρει εύλογα ερωτήματα σε σχέση με την πνευματική ευστάθεια ή καλύτερα αστάθεια των βασανιστών. Φυσικά και δεν μπορεί να εξισωθεί η αξία της ανθρώπινης ζωής με εκείνη ενός τετράποδου, όσο συμπαθές κι αν είναι. Ωστόσο, ο «μηχανισμός» ή αλλιώς οι ψυχικές διεργασίες οι οποίες συντελούνται δεν πρέπει να διαφέρουν και τόσο. Το σημείο κλειδί είναι ότι τα ζώα είναι κι αυτά ικανά να εκφράσουν με σαφήνεια τον πόνο και την οδύνη τους. Αυτό ακριβώς είναι που πυροδοτεί μάλλον και την αρρωστημένη ηδονή όσων σκοτώνουν την ώρα τους σκοτώνοντας σκυλάκια και γατούλες με ευφάνταστους τρόπους.

Γιατί λοιπόν ο βασανισμός ή ο θάνατος ενός ανθρώπου να μην χαρίζει ακόμη μεγαλύτερη ηδονή στον αρρωστημένο νου; Αλλά ακόμη κι αν αφήσουμε κατά μέρος την popular psychology και τις βολικές εκλαϊκεύσεις της ψυχολογίας, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι ένας απ’ αυτούς τους λαλημένους δεν θα αρχίσει χωρίς προφανή λόγο να πυροβολεί και ανθρώπους; Ένα πάντως είναι σίγουρο. Καλύτερα το καθένα από αυτά τα ανθρώπινα σκουπίδια να πέσει στα χέρια των αστυνομικών αρχών γιατί αν πέσει σε άλλα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να καταλήξει εκεί που του αξίζει.