Όχι άλλο Πυξ Λαξ
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”33386″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…
Δεν μου άρεσαν ποτέ οι Πυξ Λαξ. Δεν μου άρεσε αυτό που έπαιζαν. Δεν μου άρεσε αυτό που έδειχναν. Δεν μου άρεσε αυτό που ήταν. Κι αν στο παρελθόν έβρισκα λίγους συμπαραστάτες σε αυτήν την απέχθειά μου, μιας και μιλάμε για μία από τις πιο δημοφιλείς ελληνικές μπάντες, είναι βέβαιο πως μετά το νέο τραγούδι τους, με το οποίο μάλιστα προλογίζουν την επιστροφή τους με νέο δίσκο το 2018, θα βρίσκω περισσότερους συντρόφους στις προτιμήσεις μου. Το γεγονός της επιστροφής από μόνο του προκαλεί θυμηδία.
Οι Πυξ Λαξ που έχουν κάνει τουλάχιστον 50 τελευταία live (ή 50 τελευταίες αρπαχτές), επιστρέφουν για μία ακόμη φορά, αφού τα πράγματα πάνε καλά για τον εντυπωσιακά άμουσο Φίλιππο Πλιάτσικα και τον νυν κριτή του x-factor Μπάμπη Στόκα.
Κατά τα άλλα οι στίχοι του Πλιάτσικα είναι για γέλια όπως και η μουσική που όχι μόνο δεν κομίζει κάτι καινούργιο αλλά βγάζει και μία απίστευτη μιζέρια για το σήμερα των ξεπεσμένων «πασόκων» της μουσικής.
Όπως πολύ πετυχημένα έγραψε το luben.gr, «δεν πέσαμε από τα σύννεφα με την άοσμη ξεχασμένη μάλλον από τα 90ς μπαλάντα της μπάντας. Αυτό που θα μας κάνει όμως να εκπλαγούμε αρνητικά είναι αν η επιστροφή των Πυξ Λαξ γίνει αιτία για να επιστρέψει στην μόδα αυτό το ψευτομελαγχολικό στυλ που είχε σταδιακά πάψει να μολύνει την ελληνική μουσική και τις ελληνικές παραλίες τα τελευταία χρόνια.
Το πρόβλημα είναι όταν δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις, ακόμα και στο επίπεδο στο οποίο δρούσες και είχες καθιερωθεί. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι οι ίδιοι δεν σέβονται τα όσα τέλος πάντων είχαν πετύχει την εποχή της ακμής τους και προσπαθούν να αναστηθούν ενώ είναι καλλιτεχνικά νεκροί. Άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι πλέον δεν ζει (όχι καλλιτεχνικά, στην πραγματικότητα αυτή τη φορά) ο πιο σοβαρός, κατά την ταπεινή μου άποψη, του συγκροτήματος, ο Μάνος Ξυδούς.
Κι όμως αυτοί εκεί, όπως θα έλεγε ο συγχωρημένος. Να παριστάνουν τους σπουδαίους μουσικούς που ξέρουν για τί μιλάνε, που σκαμπάζουν από μουσική και από ζωή, τη στιγμή που ο ηχολήπτης κλείνει τον Πλιάτσικα και τον αφήνει να πιστεύει ότι η κιθάρα του βγαίνει έξω στον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα ακούγεται μόνο από το monitor της σκηνής. Όλα αυτά ηχούν πολύ σκληρά και ίσως πολύ κακιασμένα, αλλά έτσι συμβαίνει όποτε η ειλικρίνεια συναντά το αντίθετό της.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
