Χίλια μύρια κύματα μακριά τ’ Αϊβαλί…
Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε ακούγοντας συχνά ότι είναι τυχερή. Δεν ζήσαμε τη σκληρή ζωή των γονιών και κυρίως των παππούδων μας. Όχι ότι «τα βρήκαμε όλα έτοιμα», αλλά δεν υποστήκαμε διωγμούς, δεν γνωρίσαμε τη λέξη κατοχή, δεν πεινάσαμε. Τη λέξη «εμφύλιος» την είδαμε μόνο στα βιβλία, την δικτατορία δεν την «προλάβαμε». Πήγαμε σχολείο και πανεπιστήμιο στα χρόνια της ελευθερίας της έκφρασης και των πολλών ευκαιριών. Ούτε αναγκαστήκαμε να ξενιτευτούμε για να βρούμε δουλειά. Αγώνες άλλων γενεών μας εξασφάλισαν τον «αξιοπρεπή» μισθό και την κοινωνική ασφάλιση. Κι όμως. Ανήκω στη γενιά που όταν χτυπά το τηλέφωνο σκέφτομαι την απειλητική φωνή της εισπρακτικής εταιρείας. Που φοβάται να ανοίξει τους λευκούς φακέλους του ταχυδρομείου.
Μια γενιά που δεν της επιτρέπεται να κάνει σχέδια για το αύριο, που κοιτάζοντας μπροστά βλέπει μόνο βαθύ σκοτάδι, που της απαγορεύτηκε να έχει όνειρα. Διάβασα κάπου ότι η μουσική και τα τραγούδια μπορούν να είναι όπλα και αγκαλιές παρηγοριάς, ειδικά σε εποχές σαν τη σημερινή. Που η πορεία για την επιστροφή στα «χώματα της επαγγελίας» είναι κακοτράχαλη και μακριά. Κι όσο κι αν προσπαθεί ο δεμένος πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι προφήτης να μας ημερέψει, ξέρουμε ότι είναι χίλια μύρια τα κύματα μπροστά μας που πρέπει να παλέψουμε. Και το «Αϊβαλί» μπορεί να μην το δούμε ποτέ…
