Τράπεζες και ΜΜΕ. Οι αγάπες δεν κρύβονται… διαφημίζονται
Η σχετικά πρόσφατη ψήφιση του νόμου για την υποχρέωση των ελληνικών τραπεζών να δημοσιεύουν αναλυτικά τα ποσά που δαπανούν για διαφήμιση στα ΜΜΕ πιστέψαμε ότι ήταν ένα σημαντικό βήμα προς τη βελτίωση της διαφάνειας.
Πραγματικά από τα στοιχεία που έδωσαν οι 4 συστημικές τράπεζες στη δημοσιότητα, εντοπίζει κανείς κραυγαλέες περιπτώσεις ευνοϊκής μεταχείρισης και αποτυπώνουν τις στενές επαφές «τρίτου τύπου» μεταξύ της οικονομικής ελίτ και ορισμένων μέσων. Ειδικά το 2015 μια χρονιά που τα τραπεζικά προϊόντα ήταν ανύπαρκτα, οι τράπεζες αποδείχθηκαν ιδιαίτερα γενναιόδωρες σε συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης. Αξίζει δε να μνημονεύσουμε – όπως αποκαλύφθηκε εσχάτως- ότι τα μεγάλα ΜΜΕ έλαβαν «κατά συρροή» δάνεια από τις ίδιες τράπεζες και τα οποία ουδέποτε εξυπηρέτησαν.
Η ελληνική κοινωνία γνωρίζει πολύ καλά- το πλήρωσε και θα το πληρώνει άλλωστε αλμυρά- ότι στα χρόνια της κρίσης και των θαλασσοδανείων οι τράπεζες ήταν ο πρώτος και κύριος αποδέκτης των «πακέτων διάσωσης». Το έργο πλέον είναι γνωστό σε όλους. Οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται κατ’ επανάληψη με δημόσιο χρήμα, ενώ ο τραπεζικός δανεισμός προς τους επαγγελματίες και τις μικρές επιχειρήσεις παραμένει σχεδόν ανύπαρκτος. Όμως η ολιγαρχία των εργολάβων της ενημέρωσης αποτελούσε πάντα σταθερή εξαίρεση. Βέβαια, περιττό να επισημάνουμε ότι μονίμως απόντες από το «πάρτι» ήσαν και είναι τα επαρχιακά μέσα ενημέρωσης, παρότι ο νόμος ρητά ορίζει ότι το 30% της διαφημιστικής πίτας πρέπει να κατευθύνεται σ’ αυτά. Κάτι που ακόμα και σήμερα για τις περισσότερες μικρές εκδοτικές επιχειρήσεις της επαρχίας που δίνουν καθημερινό αγώνα επιβίωσης αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός…
