Το Χρονογράφημα: Γυναίκες
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”15973″ img_size=”full”][vc_column_text]Τρακόσια τόσα συναπτά και αλλοπρόσαλλα δελτία συμπλήρωσε χωρίς διάλλειμα ο «Δικαιόπολις» την προηγούμενη βδομάδα. Εργασιομανής και λεπτολόγος σε μια συνεχή και απέλπιδα προσπάθεια να χρωματίζω με χιούμορ τον «κακό μας τον καιρό». Επί ενάμιση χρόνο να στύβω τη γκλάβα μου μπας και αντλήσω εύθυμες όψεις από την μαύρη καθημερινότητα που μας έλαχε, και αυτό που συνηθίσαμε να λέμε δημόσια ζωή.
Όμως το τελευταίο διάστημα, παρότι οι εθνοπατέρες μας- δεν έχω παράπονο- φρόντιζαν να με τροφοδοτούν με σπαρταριστό υλικό, δεν σας το κρύβω μου κατσικώθηκε μια περίεργη διάθεση φυγής.
Κάτι το καθημερινό άγχος, κάτι που ξαφνικά άρχισε να με βαραίνει η εικόνα μιας κλεψύδρας που η άμμος της λιγοστεύει επικίνδυνα, η κούτρα μου άρχισε να στερεύει. Άσε από την άλλη που άρχισα να αποκτώ συνήθειες γεροπαράξενου γκρινιάρη που το ένα μου μύριζε και το άλλο μου βρώμαγε.
Ευτυχώς που ο καλός Θεός- πάνσοφο ον- και γνωρίζοντας καλά τις αδυναμίες του φύλου μας, έπλασε τις γυναίκες και τις προίκισε με την πολύτιμη έκτη αίσθηση που τις βοηθά να αντιλαμβάνονται έγκαιρα την αιτία του κακού. Πριν λοιπόν καταντήσω ανυπόφορος- έτσι τουλάχιστον ελπίζω- οι γυναίκες τόσο στο οικογενειακό όσο και στο επαγγελματικό περιβάλλον, κατανόησαν αυτό που εγώ πεισματικά αρνιόμουν, την ανάγκη μου δηλαδή για ολιγοήμερες έστω διακοπές.
Βάλθηκαν λοιπόν να με πείσουν για τα αυτονόητα, ότι δηλαδή δεν θα χαθεί και ο κόσμος από μια ολιγοήμερη απουσία μου.
Και επειδή όταν οι γυναίκες «συνωμοτούν» καλόν είναι εμείς οι άνδρες να μην αντιστεκόμαστε- γιατί εννιά στις δέκα είναι μάταιος κόπος- αποφάσισα να ενδώσω στις φρόνιμες συμβουλές τους και να δραπετεύσω από την αδιόρατη μέγγενη στην οποία είχα παγιδευτεί πριν σπάσω σε χίλια κομμάτια, σα γυαλί.
«Ξεπόρτισα» λοιπόν ακροποδητί με την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουν και χωρίς εμένα το ίδιο καλά- αν όχι καλύτερα- για να «γεμίσω μπαταρίες». Ας τις έχει ο Θεός καλά που υπάρχουν στη ζωή μας…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
