Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα..

(σκιτσο: nikakisart)

Υπάρχουν πολλοί που κατά ένα περίεργο τρόπο θεωρούν ότι τα όρια του δικού τους οπτικού πεδίου συμβαίνει να είναι και τα όρια του κόσμου.

Το απατηλό αυτό «οφθαλμολογικό» φαινόμενο απαντιέται πιο συχνά σε εκείνους που έχουν τάξει εαυτόν στην ενασχόληση με τα κοινά. Νομίζουν δηλαδή ότι αυτό που θεωρούν κυρίαρχο και πρωτεύον στον μικρόκοσμό τους έχει την ίδια αξιακή θεώρηση και στα μάτια της κοινωνίας. Εγκλωβισμένοι σε προσωπικές στρατηγικές και σκοπιμότητες αδυνατούν να αντιληφθούν ότι οι πολίτες –ιδιαίτερα στη σημερινή δύσκολη λόγω οικονομικής κρίσης συγκυρία– έχουν εντελώς άλλες προτεραιότητες και παραμένουν ψυχρά αδιάφοροι στα δικά τους προτάγματα. Όταν μάλιστα οι σκοπιμότητες τυχαίνει να συνοδεύονται και από προσωπικές εμπάθειες τότε η εμμονή τους τούς οδηγεί να γίνονται περίγελοι και γραφικοί.

Δυστυχώς το φαινόμενο «ανθεί και βασιλεύει» στο δημοτικό συμβούλιο του Πύργου υποχρεώνοντας το Σώμα σε ατέρμονες συνεδριάσεις που μοναδικό τους αντικείμενο έχουν την μικροπολιτική. Διυλίζουν τον κώνωπα λες και ο τόπος έχει λύσει τα μεγάλα και σοβαρά, η τοπική κοινωνία δεν πνίγεται σε μια χωρίς αύριο αδιέξοδη καθημερινότητα. Όλα λειτουργούν σαν δείκτες καλοκουρδισμένου ρολογιού, δεν διαταράσσεται η νιρβάνα τους ακόμα κι όταν μας χτυπούν καταστρεπτικά καιρικά φαινόμενα σαν αυτά που ζήσαμε πρόσφατα, οπότε έχουν κάθε περιθώριο να μετατρέπουν το κυρίαρχο όργανο του δήμου σε κακόγουστη παιδική χαρά. Σαν αυτή που είχαν την ατυχία να ζήσουν όσοι υποχρεωμένοι και μη παρακολούθησαν την μέχρι τις μικρές πρωινές ώρες προχθεσινή συνεδρίαση.