Τα χέρια μας είναι που πλάθουν λάθος…
Μου αρέσει η μόδα δε λέω. Όπως μ’ αρέσει επίσης για κάποια πράγματα να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα. Σαν παράδειγμα δεν υπήρξα ποτέ οπαδός του έτοιμου και «γρήγορου» φαγητού για το μεσημεριανό τραπέζι. Μαγειρεύω κάθε μέρα. Και κατά γενική ομολογία μαγειρεύω καλά. Είχα τη τύχη βλέπετε να μεγαλώσω με μια μαμά και με γιαγιάδες που μπορούσαν «με τα ψέματα» να σε κάνουν να γλείφεις τα δάκτυλα σου.
Οι μνήμες μου είναι γεμάτες αρώματα.
Μετά ήρθε η οικογένεια και η ενασχόληση με την κουζίνα προέκυψε και ως ανάγκη. Ήρθε όμως μια στιγμή που ανακάλυψα ότι η κουζίνα κρύβει ένα μεγάλο μυστικό.
Κι’ αυτό δεν έχει να κάνει με την ανάγκη ή επιθυμία σου, να προσφέρεις στους άλλους κάτι νόστιμο που θα δώσει μόνο χαρά και ικανοποίηση, το αντίθετο μάλιστα. Συνειδητοποίησα ότι τα ωραιότερα πράγματα τα έχω φτιάξει όταν δεν υπήρχε καμιά άμεση ανάγκη. Τα «χειρότερα» πάλι, τα σέρβιρα όταν η ριμάδα η περίσταση το επέβαλε. Ανακάλυψα έτσι, ότι πίσω από όλη τη διαδικασία η ουσία βρίσκεται στην ανάγκη σου για δημιουργία. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη.
Κάπου πρέπει να διοχετεύσεις μέρος της ενέργειας σου, των ιδεών σου να δοκιμάσεις και να πειραματιστείς αν και πόσο αποτελεσματικά μπορείς να συνδυάσεις τα υλικά που έχεις μπροστά σου και να αυτοσχεδιάσεις.
Θυμάμαι πάντα τη γιαγιά, πλάθοντας στη πινακωτή να μου λέει το παραμύθι για τη βασιλοπούλα που έφτιαξε με τα χέρια της, με αλεύρι, νερό και μπαχαρικά τον «ζυμαρένιο» άνδρα.
Πόσο πολύ αγωνίστηκε για να τον πλάσει όπως της άρεσε και να τον κάνει τελικά δικό της. Γιατί όπως μου εξηγούσε, τα υλικά είναι πάντα σωστά, τα χέρια μας είναι που τα πλάθουν λάθος.
Κι αν τα υλικά υπάρχουν, πρέπει να τα χρησιμοποιείς και να δημιουργείς σαν μικρός θεός, τα σημαντικά συστατικά της ζωής…
