Τα πρόσωπα και το μήνυμα ενός (αναγκαστικού) ανασχηματισμού

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”53610″ img_size=”full”][vc_column_text]Με τον ανασχηματισμό αναγκαστικά πλέον ante portas, το ζητούμενο για το Μαξίμου δεν είναι οι πολιτικές εντυπώσεις αλλά το πολιτικό μήνυμα που θα εκπέμψουν οι όποιες υπουργικές αλλαγές. Είναι το μήνυμα της επαναβεβαίωσης του «ηθικού πλεονεκτήματος» του ΣΥΡΙΖΑ που τραυματίστηκε από την υπόθεση Αντωνοπούλου-Παπαδημητρίου αλλά, ταυτόχρονα, και της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας σε μια συγκυρία εξαιρετικά κρίσιμη για την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια.

Ο στόχος αυτός δεν είναι εύκολος, με δεδομένο ότι ο ανασχηματισμός, τουλάχιστον σε ευρεία και δομική μορφή, δεν ήταν στις επιλογές του πρωθυπουργού στην παρούσα χρονική περίοδο. Και οι, έως τώρα πληροφορίες τουλάχιστον, αναφέρουν ότι το εν λόγω πλαίσιο δεν έχει αλλάξει.

Το στίγμα βεβαίως αναμένεται να το δώσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας με την αποψινή ομιλία του στο περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο της Τρίπολης, ωστόσο οι οιωνοί που εκπέμπονται προσώρας από το Μαξίμου δείχνουν πως, παρ’ ότι οι αλλαγές επιταχύνονται, διατηρείται ο σχεδιασμός των περιορισμένων και στοχευμένων παρεμβάσεων στο κυβερνητικό σχήμα.

Οι παρεμβάσεις αυτές δε, όπως τουλάχιστον επισημαίνεται από υψηλόβαθμες κυβερνητικές πηγές, θα αφορούν αφ’ ενός την κάλυψη των τριών κενών που υπάρχουν πλέον στο υπουργικό συμβούλιο μετά τις, αναγκαστικές αποχωρήσεις Αντωνοπούλου, Παπαδημητρίου και Ζουράρι, και αφ΄ετέρου την αντικατάσταση προσώπων που κρίνεται πως μέχρι σήμερα δεν έχουν επιδείξει την αναγκαία αποτελεσματικότητα.

Οι αλλαγές προσώπων

Στα εν λόγω πρόσωπα, ανεξαρτήτως των εξελίξεων των τελευταίων ημερών, είναι γνωστό πως συμπεριλαμβανόταν εδώ και αρκετό καιρό και ο – πρώην πια – υπουργός Οικονομίας Δημήτρης Παπαδημητρίου. Το στοιχείο που του χρέωναν όχι μόνον κομματικά στελέχη αλλά κυρίως συνάδελφοί του με καίριες θέσεις στην κυβέρνηση είναι πως δεν είχε επιδείξει «κατανόηση της ελληνικής πραγματικότητας» και δεν κατάφερε να κινητοποιήσει ουσιαστικές δυνάμεις στο κρίσιμο πεδίο των επενδύσεων.

Ως επικρατέστερα πρόσωπα για την αντικατάστασή του μέχρι στιγμής εμφανίζονται ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομίας Αλέξης Χαρίτσης και ο υφυπουργός Οικονομίας Στέργιος Πιτσιώρλας, δεν αποκλείεται ωστόσο και κάποια άλλη ενδοκυβερνητική μετακίνηση-έκπληξη εάν το επιβάλουν οι εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες.

Πέραν του κομβικού υπουργείου Οικονομίας και την πλήρωση των θέσεων της Ράνιας Αντωνοπούλου (αναπληρωτής υπουργός Εργασίας) και του Κώστα Ζουράρι (υφυπουργός Παιδείας) σχεδόν δεδομένη θεωρείται και η αντικατάσταση του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μουζάλα.

Εκτός από την διαρκή και έντονη αμφισβήτηση που αντιμετώπισε σε κομματικό επίπεδο από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Μουζάλας φέρεται να θέλει να αποχωρήσει και για λόγους υγείας πλέον καθώς μόλις χθες βγήκε από το νοσοκομείο μετά από υπερκόπωση.

Στα πιθανά ονόματα για την αντικατάστασή του έχουν ακουστεί εκείνα του Θοδωρή Δρίτσα και του Δημήτρη Βίτσα, με αμφότερους όμως υπάρχουν ζητήματα που περιπλέκουν την κατάσταση. Ο μεν πρώτος αναλαμβάνει – πλην θεαματικού απροόπτου – πρόεδρος της Προανακριτικής Επιτροπής για την Novartis, ενώ ο ρόλος του Δημήτρη Βίτσα στο υπουργείο Αμυνας (αναπληρωτής υπουργός) θεωρείται ιδιαιτέρως κομβικός.

Υψηλές πιθανότητες αντικατάστασης συγκεντρώνει και η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, για την οποία υπάρχει επίσης συσσωρευμένη δυσαρέσκεια εντός κυβέρνησης τόσο ως προς την διαχείριση όσο και την αποτελεσματικότητά της.

Σε μια διαφορετική συγκυρία το ίδιο ενδεχομένως θα ίσχυε και για τον υπουργό Ναυτιλίας Παναγιώτη Κουρουμπλή, η στοχοποίησή του από την Νέα Δημοκρατία σε σχέση με την υπόθεση Novartis καθιστά πολιτικά δυσχερή την απομάκρυνσή του. Κατά ορισμένες κυβερνητικές πηγές, πάντως, δεν αποκλείεται μετακίνησή του σε άλλο πόστο, γεγονός πάντως που θα διαμόρφωνε ανάγκες ευρύτερων ανακατατάξεων στο υπουργικό σχήμα.

Τα διλήμματα

Κι εδώ παραμένει ανοιχτό ερώτημα το εάν ο πρωθυπουργός θα επιλέξει τελικώς τέτοιου τύπου ευρύτερες παρεμβάσεις ή θα επιμείνει στην αρχική επιλογή των μικρών και διορθωτικών κινήσεων.

Οι υπέρμαχοι της τελευταίας άποψης εντός κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι το timing δεν είναι ενδεδειγμένο για έναν «εκλογικού προσανατολισμού» δομικό ανασχηματισμό καθώς προοπτική και σχεδιασμός για κάλπες σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν υφίσταται. Κι όπως προσθέτουν οι ίδιοι, με εξαιρετικά θερμά μέτωπα ανοιχτά – όπως το σκάνδαλο Novartis, η τελική διαπραγμάτευση για την έξοδο από το Μνημόνιο και τα εθνικά θέματα – η συγκυρία δεν προσφέρεται για μόχλευση εσωτερικών πολιτικών ισορροπιών και πιθανές δυσαρέσκειες.

Το ενδιαφέρον είναι πως ακριβώς την ίδια συγκυρία επικαλούνται και όσοι – οι λιγότεροι – προκρίνουν ριζικές κινήσεις και αλλαγές προσώπων. Κατά το δικό τους σκεπτικό, το θερμό πολιτικό κλίμα και οι ανοιχτές προκλήσεις ίσως και να αποτελούν ευκαιρία για την ανάδειξη ενός νέου, ριζικά ανανεωμένου πολιτικού κεφαλαίου στην κυβέρνηση. Παραμένει, ωστόσο, αμφίβολο εάν ο Αλέξης Τσίπρας θα θελήσει να «ξοδέψει» ένα τέτοιο κεφάλαιο σε χρόνο καθαρά μη εκλογικό…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]