Στο ξέφραγο αμπέλι της ψωροκώσταινας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”39082″ img_size=”full”][vc_column_text]Τα μακριά μνημόνια κονταίνουν την μνήμη. Το έχουμε εμπεδώσει όλοι πια. Ακούς στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις τους πολίτικους μας, δεξιούς, μνηστήρες της πάλαι ποτέ μεγάλης κεντροαριστεράς και αδέξιους αριστερούς και σιγουρεύεσαι πως κατοικούν σε γυάλινο πύργο με παραμορφωτικούς καθρέπτες.

Αφού δημιούργησαν μια ολέθρια πραγματικότητα θέλουν τώρα να πιστέψουμε ότι κρατούν τα κλειδιά της γης της Επαγγελίας. Και επειδή διαθέτουν παροιμιώδη ευγένεια και γαλαντομία, το όχι δεν το ξέρουν.

Θεωρούν ότι είναι απρέπεια να το απευθύνουν ιδίως σε ξένους ανθρώπους, δανειστές και επενδυτές , οι οποίοι συνεισφέρουν τα ωραία τους ευρώ και δημιουργούν θέσεις εργασίας για να απολαμβάνει το πόπολο τα καλά της ευρωζώνης που και σήμερα μας την πλασάρουν σαν σύγχρονη Εδέμ. Χύνουν μάλιστα αφειδώς κροκοδείλια δάκρυα μη τυχόν και τους στεναχωρήσουμε.

Μη και δεν δεχτούμε  με μεγαλοψυχία τους στυγνούς τους εκβιασμούς. Που μας απειλούν ότι θα μας αφήσουν έρμαια της τύχης μας αν δεν τους αφήνουμε να λυμαίνονται τον εθνικό μας πλούτο ως καλοί αποικιοκράτες.

Αν βρει το θάρρος κάποιος να τους θυμίσει ότι τούτος ο τόπος δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Ότι πιστεύουμε και εμείς – όπως όλοι οι λαοί του κόσμου – ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι πιο πολύτιμος χρυσός από αυτόν που παράγουν – και εν τελεί κλέβουν – αφήνοντας σε μας τις βλαβερές σκουριές τους.

Τι να κάνουμε όμως, φταίνε αυτοί αν η εξόριση και του πιο ευγενούς μετάλλου βγάζει στην  επιφάνεια σκοτεινή ύλη.

Και σε τελική ανάλυση αν εμείς νομίζουμε ότι έχουμε δικαίωμα να αξιολογούμε τις επενδυτικές προτάσεις, να εξετάζουμε περιβαλλοντικές επιπτώσεις , να σταθμίζουμε οφέλη και απώλειες και αναλόγως να πράττουμε, τότε μας ανακοινώνουν μεγαλοπρεπώς πως υπάρχουν κι’ αλλού πορτοκαλιές.

Αυτό τους έλειπε τώρα να απαιτούμε «δώρα» στην οξειδωμένη μας χώρα…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]