Στον αστερισμό των αμφίπλευρων διευρύνσεων
Ο πρώτος διδάξας τη στρατηγική της αμφίπλευρης διεύρυνσης στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ήταν μανούλα σε αυτού του είδους τις μεθοδεύσεις. Η αλήθεια είναι ότι και το γενικότερο πολιτικό σκηνικό τον εξυπηρετούσε, πολλώ μάλλον που το κόμμα του ήταν ελκυστικός προορισμός για κάθε άστεγη προσωπικότητα της δεξιάς ή της αριστεράς της εποχής. Όπως αλήθεια είναι ότι τα πρόσωπα στα οποία στόχευε έφεραν «προστιθέμενη αξία» και το κόμμα του ενίσχυε έτσι την πολυσυλλεκτική του φυσιογνωμία.
Έκτοτε όλοι οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί ακολούθησαν την ίδια συνταγή στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν τον πρωθυπουργικό θώκο ή για να διεκδικήσουν με αξιώσεις την αυτοδυναμία. Το ίδιο έκανε με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία και ο υιός Παπανδρέου, το ίδιο επιχείρησε και ο Αλέξης Τσίπρας, ίσως με πιο χαμηλό προφίλ, το ίδιο προσπαθεί σήμερα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τελευταία δείγματα γραφής οι «διαφωνούντες» από το στερεμένο από νερά ποτάμι του κ. Θεοδωράκη, το άνευρο κόμμα του Βασίλη Λεβέντη και το χέρσο χωράφι της «Δράσης» του κ. Σκυλακάκη. Με τη μόνη διαφορά ότι, όλοι αυτοί οι γυρολόγοι που αναζητούν εναγωνίως προσωπικό σωσίβιο σωτηρίας, είναι αμφίβολο αν κομίζουν στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τίποτα περισσότερο από την προσωπική τους ψήφο. Κι αυτό γιατί ούτε από καμιά δημοφιλία συνοδεύονται και οι περισσότεροι ίσως και σήμερα παραμένουν άγνωστοι ακόμα και στον θυρωρό της πολυκατοικίας τους. Άσε που το κόμμα του κ. Μητσοτάκη έχει κακόφημο κυβερνητικό παρελθόν και ο ίδιος όσο κι αν το προσπαθεί είναι δύσκολο να διασκεδάσει τις γνωστές νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις του…
