Πρώτο μπάνιο
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”55310″ img_size=”full”][vc_column_text]Πάρκαρα το αμάξι αλλά δεν βιάστηκα να βγω ως συνήθως. Παρότι δεν αντέχω τη ζέστη και δεν κάθομαι λεπτό χωρίς air condition, χρειαζόμουν μερικά δευτερόλεπτα να πιστέψω ότι η αμμουδιά βρισκόταν λίγα μόλις βήματα μακριά μου και σύντομα θα ήμουν στην αγκαλιά της θάλασσας, που τόσο λάτρεψα, από παιδί.
Αλλά και ποιο παιδί δεν λατρεύει την θάλασσα; Κάθε φορά που θα δεις τα μικρά να παίζουν στην ακροθαλασσιά, θυμάσαι αυτό το πολύτιμο συναίσθημα της πρωτόλειας χαράς. Τίποτε δεν τα στενοχωρεί. Τίποτε δεν τα αγγίζει. Όλα είναι υπέροχα. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι, έστω και για λίγες ώρες. Ακόμη και τα χρήματα χάνουν την αξία τους μπροστά στον πλούτο της φύσης, στον οποίο όλοι οι άνθρωποι έχουν ή οφείλουν να έχουν το ίδιο μερίδιο.
Τελικά ύστερα από λίγο κατέβηκα φουριόζος γιατί οι λαμαρίνες είχαν ήδη αρχίσει να πυρώνουν. Άλλωστε, δεν υπήρχε λόγος να παρατείνω άλλο την αναμονή. Ήμουν απλώς βαθιά ευγνώμων για ένα ακόμη καλοκαίρι. Περπάτησα την λιθόστρωτη διαδρομή και σηκώνοντας το βλέμμα αντίκρισα τον γαλάζιο ορίζοντα, με αυτά τα μαγικά νησάκια να με χαιρετούν από μακριά. Είχαμε καιρό να τα πούμε αλλά ανανεώσαμε τους όρκους αιώνιας αφοσίωσης και ανταλλάξαμε υποσχέσεις να βλεπόμαστε όσο πιο συχνά γίνεται.
Πέταξα όπως όπως την πετσέτα πάνω στην άμμο, ρίχνοντας το ίδιο ατάκτως τα γυαλιά, τα κλειδιά κι ένα μισοάδειο πακέτο τσιγάρα που εκτός καπνικών είχε μέσα τυλιγμένο κι ένα μοναχικό δεκάευρω. Μπήκα στην θάλασσα αργά αλλά αποφασιστικά γιατί το νερό ήταν μπούζι. Γλιστρούσα απαλά, λες και θα ξυπνούσα κάποιον ή κάτι, ακολουθώντας το υποθαλάσσιο δρομάκι ανάμεσα στα βράχια. Τελικά βυθίστηκα χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Κανένας ήχος. Καμία σκέψη. Μόνο μία σιωπή που φαντάζει απόκοσμη στους ανθρώπους ενώ είναι πέρα για πέρα φυσική.
Τσαλαβουτούσα κοιτάζοντας, πότε τα δέντρα και το αρχαίο κάστρο στην κορυφή του λόφου, πότε το γαλάζιο τ’ ουρανού, και πότε τα παιχνιδίσματα του νερού στο σεντόνι της θάλασσας. Κοίταξα ακόμη μία φορά ολόγυρα και τότε άρχισα, δίχως να το καταλάβω, να ψιθυρίζω κάτι παλιούς αγαπημένους στίχους. Σα να της τραγουδώ για την ευχαριστήσω.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
