Πολιτικά και ανάγωγα: Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, κοσκινίζει…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”44548″ img_size=”full”][vc_column_text]Γενικά και ειδικά, όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει που λέει και ο (σοφός) λαός. Σε σειρά από προβλήματα, ατομικά, οικογενειακά ή εθνικα δεν είναι μόνο οι ενδοιασμοί και οι επιφυλάξεις που τα διατηρούν, στην κατάψυξη ή τη συντήρηση, ανεπίλυτα.
Πολλές φορές –απίστευτα πολλές, θα έλεγα– μένουν προβλήματα και ζητήματα σε παρατεταμένη εκκρεμότητα, γιατί, απλούστατα, το κοσκινίζουμε και το ψιλοκοσκινίζουμε το πράγμα επειδή μας είναι δύσκολο ή δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε, βρε αδερφέ στο κάτω κάτω, να ζυμώσουμε.
Και όμως –αυτή είναι η αλήθεια, πικρή είτε γλυκιά– κάποτε πρέπει να πιάσεις να ζυμώνεις. Με όσες επιφυλάξεις, σεβαστές, όσες ενστάσεις, βάσιμες, κάποια στιγμή πρέπει να επιδιώκονται λύσεις, που άλλοτε τις λέμε αμοιβαία επωφελείς, άλλοτε εφικτές ή δεν ξέρω πώς αλλιώς. Προτού φτάσεις να πεις: «Ε, όχι κι έτσι! Δεν πάει άλλο!». Και να πεισμώσεις πάνω στο δίκιο σου και να πεις: «Εως εδώ υποχώρησα, πιο πίσω δεν γίνεται».
Απλά, καθαρά, έντιμα, με θάρρος και ευπρέπεια. Είπαμε, είτε το ζήτημα είναι στενά οικογενειακό είτε ευρέως ομογενειακό. Οι τρόποι δεν αλλάζουν, πιστεύω. Αν πας για συνεννόηση, πρέπει να ετοιμαστείς για συνεννόηση.
Αν πας για καβγά, θεωρείς ότι αυτό που δεν ειπώθηκε ακόμα, έχει ειπωθεί, αυτό που δεν αποφασίστηκε ακόμα, έχει ήδη αποφασιστεί (συνήθως σε κάποια παρασκήνια) και βγαίνεις στο μεϊντάνι έτοιμος για καβγά Ομως, ούτε και τότε ζυμώνεις· ξηγημένα πράγματα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
