Περί δεοντολογίας και άλλα ανέκδοτα
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34265″ img_size=”full”][vc_column_text]Όταν το 2014 η κυβέρνηση Βενιζέλου – Σαμαρά επιχείρησε την πρώτη δοκιμαστική έξοδο στις αγορές τα Απριλιάτικα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είχαν υποδεχθεί το γεγονός με ενθουσιασμό και πανηγυρισμούς. «Οι αγορές σκίζουν τα μνημόνια», «Είμαστε κεφάτοι γυρνάμε από τον Σόιμπλε», «Η αρχή του τέλους για τα μνημόνια», «Θεαματική επιστροφή στις αγορές».
«Η μεγάλη στροφή, μετά το Γολγοθά η Ανάσταση» είναι μερικοί ενδεικτικοί τίτλοι με τους οποίους βομβάρδιζαν τότε την κοινή γνώμη.
Δυστυχώς, ως γνωστόν τα «θαύματα» στη χώρα μας κρατούν συνήθως «τρεις μέρες» και όταν λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, επιχειρήσαμε μια δεύτερη έξοδο, οι αγορές μας έβαλαν πάγο προσφέροντας μόνο 1,5 δισ. –αντί για 3 που ζητούσαμε- και αυτά μόλις για 3 χρόνια. Κοντή η μνήμη θα μου πείτε σ’ αυτό τον τόπο, ποιος τα θυμάται σήμερα αυτά.
Φυσικά η χθεσινή έξοδος στις αγορές των Τσίπρα-Τσακαλώτου δεν συνοδεύτηκε –καίτοι κι αυτή «πετυχημένη»- από ανάλογους διθυραμβικούς τίτλους. Αυτή τη φορά δεν αποτέλεσε την «πρώτη νίκη για 11.000.000 Έλληνες», αλλά αντίθετα έχυσαν μαύρο δάκρυ για τα «τρία χαμένα χρόνια» που μεσολάβησαν.
Μόνη εξαίρεση τα ξένα ΜΜΕ που μας έπλεξαν το εγκώμιο και χαιρέτησαν το γεγονός με αρκετή δόση αισιοδοξίας για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας.
Όμως όπως γράφαμε και χθες χωρίς να θέλουμε να μηδενίσουμε το γεγονός για την κοινωνία τίποτα δεν άλλαξε. Ο δρόμος που έχουν μπροστά τους εργαζόμενοι και επιχειρήσεις, μέχρι να βγούμε στο ξέφωτο, είναι και μακρύς και δύσβατος.
Ούτε το 2014, ούτε και σήμερα μπορεί κανείς να μιλά για θριάμβους και success-story. Όλα αυτά όπως και τα σενάρια καταστροφολογίας ανήκουν στο στερέωμα της «πολιτικής επικοινωνίας» και καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα.
Η ζημιά που έχει γίνει στην οικονομία είναι πολύ μεγάλη και η κοινωνία θα την πληρώνει για πολλά χρόνια ακόμα με ιδρώτα και αίμα…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
