«Ο θάνατος του Αστρίτη και άλλες ιστορίες»: Παρουσίαση βιβλίου του Ηλείου συγγραφέα Δημήτρη Κανελλόπουλου στο Κτήμα Μερκούρη

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”72419″ img_size=”full”][vc_column_text]Tο ΚΤΗΜΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ , συνεχίζοντας και φέτος τα εξαιρετικά αφιερώματά του σε ξεχωριστούς Ηλείους δημιουργούς- και οι εκδόσεις ΚΙΧΛΗ παρουσιάζουν το βιβλίο του  Ηλείου συγγραφέα Δημήτρη Κανελλόπουλου « Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΣΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ», την Κυριακή 21 Οκτωβρίου στις 12.00 το μεσημέρι  στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΚΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗ.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν  ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΟΥΡΙΑΣ, επίκουρος καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας και η ΕΛΕΝΗ ΣΚΑΒΔΗ, δημοσιογράφος.

Την παρουσίαση θα  συντονίσει η εκδότρια ΓΙΩΤΑ ΚΡΙΤΣΕΛΗ. Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός  ΦΙΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ.

Φωτογραφία του Fred Boissonas. Ολυμπία-Αλφειός, 1903. Από το εξώφυλλο της συλλογής διηγημάτων του Δημ. Κανελλόπουλου «Ο θάνατος του αστρίτη και άλλες ιστορίες».

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Σε έναν κόσμο που κυλάει στη λήθη, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, με την ιδιότητα του ποιητή και του γεννήτορα αισθήσεων, έρχεται να οργανώσει ένα ανάχωμα. Η συλλογή «Ο θάνατος του αστρίτη και άλλες ιστορίες» είναι μια κιβωτός που γεμίζει με παράδοξες ιστορίες ανθρώπων της γης, στα χώματα της Ηλείας— η  Νεμούτα είναι ο γενέθλιος τόπος του συγγραφέα-  , που διέγραψαν τον κύκλο της ζωής τους σ’ ένα κόσμο σάρκινο, πήλινο και γνήσιο. Σαν μια πινακοθήκη αφανών, ανασκαλεύουν τη γη και φέρουν στην επιφάνεια οστά, λείψανα και ξεχασμένες ιστορίες. Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος, ως άνθρωπος επί της ουσίας πνευματικός, έρχεται να καταγραφεί ως ένας μάστορας της πρόζας αναδεικνύοντας την οικονομία του λόγου, την κατανόηση της γλώσσας και τη σωματοποιημένη συγκίνηση σε δομικά υλικά της αφήγησής του.

Ο ίδιος στο δικό του σημείωμα στο βιβλίο του αναφέρει μεταξύ άλλων ότι  « η  πρώτη συλλογή διηγημάτων μου, με τίτλο “Ο θάνατος του αστρίτη και άλλες ιστορίες”, αποτελεί προϊόν αφύπνισης της μνήμης για τον γενέθλιο τόπο. Σε αυτή την ανάκληση του κόσμου του χθες με ώθησε η φθορά των ήχων, των λέξεων, των εικόνων, καθώς και η απώλεια ανθρώπων, πραγμάτων και καταστάσεων στο πέρασμα του χρόνου. Οδηγός μου στο ταξίδι αυτό δεν ήταν η νοσταλγία. Θέλησα απλώς να διασώσω από τη λήθη εκείνες τις σκοτεινές και θλιβερές όψεις της ζωής που αφήνει στη σκιά ο εξωραϊσμός της μνήμης. Ανασύροντας ιστορίες από το παρελθόν, επιδίωξα να περιγράψω έναν κόσμο πραγματικό, που πολύ απέχει από την εικόνα που δημιουργεί η νοσταλγική αναπόληση· έναν κόσμο σκληρό, που διακατεχόταν από πάθη και ένστικτα σκοτεινά, αλλά συνάμα διέθετε απλότητα και ομορφιά που έχουν εκλείψει στις μέρες μας. Προσπάθησα να δώσω πνοή στο βλέμμα και στη φωνή των ανθρώπων μιας εποχής αλλοτινής. Γιατί στο βλέμμα και στη φωνή τους καθρεφτίζεται η ψυχή τους. Και αυτήν ακριβώς την ψυχή θέλησα να αναστήσω.»

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]