«Ορέστης», αναζητώντας τη σπίθα της ζωής…: Ενδιαφέρουσα παράσταση από το ΚΘΒΕ στο θέατρο Φλόκα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”68544″ img_size=”full”][vc_column_text]Την τραγωδία  «Ορέστης» του Ευριπίδη που ανέβασε το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Γιάννη Αναστασάκη σε μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει το κοινό στο θέατρο Φλόκα το βράδυ της Παρασκευής, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίας Ολυμπίας.

Μια ενδιαφέρουσα παράσταση που ωστόσο δεν «απογειώθηκε», με έξοχες ερμηνείες, με έναν ελαφρό αέρα ανανέωσης σε μια τραγωδία που σε πολλά σημεία της μεταμορφωνόταν σε παρωδία και μαύρη κωμωδία, όπου τρεις νέοι,  ο Ορέστης, η Ηλέκτρα κι ο Πυλάδης, κολυμπούν μέσα στη δίνη του αίματος που τους παρασέρνει. Θεοί και άνθρωποι έχουν στήσει μια πλεκτάνη μίσους κι εκδίκησης, όπου η αδελφική αγάπη γίνεται συνενοχή, η φιλική σχέση συναυτουργία, η λαϊκή ετυμηγορία θανατική ποινή, σε έναν κόσμο όπου οι αξίες κλονίζονται και η ανάγκη για επιβίωση βγάζει στο φως τη θνητή μας φύση. Η συγκεκριμένη τραγωδία πραγματεύεται στοιχεία όπως η έννοια της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.

Στον ρόλο του «Ορέστη” είδαμε σε μια καταπληκτική ερμηνεία τον  Χρίστο Στυλιανό που κατάφερε να δώσει την ψυσοσυναισθηματική μετάπτωσή του από την τρέλα των Ερινυών και των τύψεων, στην αποφασιστική διάθεση του να επικοινωνήσει το δίκαιο των πράξεών του στους Αργείους, στη στωική αποδοχή της τιμωρίας του αλλά και στην μετατροπή του ξανά σε δίκαιο φονικό εκδικητή της Ελένης, ως τη μοιραία μεταμόρφωσή του σε λυτρωμένο και παθητικό δέκτη των θεϊκών βουλήσεων μετά την παρέμβαση του από μηχανής θεού. Έξοχη ήταν και η ερμηνεία της Ιωάννας Κολλιοπούλου ως «Ηλέκτρας», χωρίς υπερβολές και υστερίες που προτάσσει την αδελφική αγάπη και στην ουσία είναι εκείνη που κινεί ως ηθικός αυτουργός τα νήματα της εκδίκησης για το φόνο της μητέρας της Κλυταιμνήστρας, ενώ στο ύψος του στάθηκε και ο Δημήτρης Μορφακίδης ως «Πυλάδης», αγνός υπερασπιστής της αδελφικής φιλίας, αποφασισμένος να πεθάνει και αυτός μαζί με τον φίλο του Ορέστη.

Απολαυστική και εντυπωσιακή εμφάνιση με κωμικά στοιχεία ελέω… γήρατος, έκανε ο έμπειρος ηθοποιός Κώστας Σαντάς ως  «Τυνδάρεως” όπως και ο Χριστόδουλος Στυλιανός ως «Μενέλαος», με ενδυμασία… καπετάνιου, τα κοστούμια σύγχρονης εποχής ήταν ένα από τα στοιχεία νεωτερισμού της παράστασης όπου ο σκηνοθέτης επιχείρησε να την εντάξει στο παρόν. Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη ως ωραία «Ελένη», έκανε μια πεντάλεπτη μόνο εμφάνιση πιστή στην κωμική μανιέρα που ακολουθεί τουλάχιστον τηλεοπτικά, με μαύρο γυαλί, τουαλέτα και μπόλικη ματαιοδοξία ως επέβαλλε ο ρόλος της,  που ωστόσο ήταν πολύ σύντομος και μάλλον την αδίκησε ως παρουσία. Καταλυτική ήταν η εμφάνιση – παρέμβαση του Απόλλωνα που οδήγησε στην λύτρωση των ηρώων ως από μηχανής θεός, τον οποίο ερμήνευσε με στιβαρή φωνή  ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος από το πάνω διάζωμα του θεάτρου Φλόκα, περιδιαβαίνοντας ανάμεσα στους θεατές.

Τα σκηνικά του  Γιάννη Θαβώρη, ήταν λιτά με τους απαιτούμενους συμβολισμούς, ένα διαλυμένο και μισογκρεμισμένο παλάτι, για να δείξει την πτώση της άλλοτε ένδοξης βασιλικής οικογένειας των Ατρειδών  και της τραγικής μοίρας των ηρώων της , ενώ η κορδέλα σήμανσης που περιέβαλλε τον οίκο είχε κι αυτή το δικό της συμβολισμό, οριοθετώντας στην ουσια το χώρο δράσης των ηρώων τοποθετώντας το μύθο στη σύγχρονη εκδοχή του, ωσάν ο οίκος τους να ήταν χώρος οικοδομής με απαγορευμένη πρόσβαση στο κοινό λόγω επικείμενης κατάρρευσης του κτιρίου.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]