Να μείνω ή να φύγω;

Την ώρα που στο παρασκήνιο οι δανειστές ετοιμάζουν το νέο κουστούμι που θα μας ράψουν, μπαίνω στον πειρασμό να μαντέψω τι σκέπτεται ο Αλέξης Τσίπρας. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να τον αδικήσω σε σχέση με τις προθέσεις του ή να του αποδώσω ελαφρά τη καρδία τον υποτιμητικό τίτλο του ρίψασπι, είναι εξαιρετικά πιθανό πλέον στο Μαξίμου να επεξεργάζονται σοβαρά το ενδεχόμενο μιας ηρωικής εξόδου. Στην πραγματικότητα βέβαια δε θα πρόκειται για έξοδο, αλλά για την επανάληψη του ίδιου έργου, το οποίο έχει παίξει πολλές φορές, με αποτέλεσμα το κοινό να γνωρίζει εκ των προτέρων πώς περίπου θα εξελιχθεί.

Υπ’ αυτήν την έννοια και παρά τις διαφοροποιήσεις, σε αυτή τη φάση ο Αλέξης Τσίπρας δε διαφέρει και τόσο από τους προκατόχους του. Κάθε μέρα μοιάζει όλο και περισσότερο με άνθρωπο που ανησυχεί για τον τρόπο με τον οποίο θα εγκαταλείψει την εξουσία ώστε να αποφύγει τουλάχιστον την εκλογική συντριβή, παρά με πρωθυπουργό ο οποίος αναζητεί λύσεις προκειμένου να παρατείνει την παραμονή του στο αξίωμα. Αν υποθέσουμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο, τότε το βασικό ερώτημα που στριφογυρίζει βασανιστικά στο μυαλό του θα πρέπει να συμπίπτει με τον τίτλο της γνωστής επιτυχίας του βρετανικού συγκροτήματος The Clash, «Should I stay or should I go?».

Να μείνω ή να φύγω λοιπόν, φαίνεται να αναρωτιέται έντονα το τελευταίο διάστημα ο Αλέξης Τσίπρας, κυρίως στην αγγλική, μιας και από τότε που άρχισε να ταξιδεύει με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος, την μιλάει σχεδόν όσο τα ελληνικά. Είναι το ίδιο ερώτημα που απασχολούσε, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά, παρότι ο τελευταίος μάλλον έκλινε προς το να μείνει. Την ίδια ώρα, ακόμη ένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης προετοιμάζεται για την κατάληψη των ανακτόρων, μόνο και μόνο για να κάνει κι αυτός το κομμάτι του, μέχρι να αναγκαστεί να παραδώσει με τη σειρά του «οικειοθελώς» τα κλειδιά του διαχειριστή των μνημονίων. Γιατί θες με τον έναν, θες με τον άλλο τρόπο, εκεί καταλήγουν όλοι. Η αδικία βέβαια συγκριτικά με έναν πρωθυπουργό είναι ότι ο πολίτης δεν έχει αυτήν την επιλογή. Ο λόγος είναι απλός. Κάθε μέρα παίζει το κεφάλι του.