Μια μέρα στη ζωή του μπάρμπα – Στέλιου

Καθόταν όπως πάντα σκεπτικός, βυθισμένος σε βαθιά περισυλλογή, λες και δεν τον αφορούσαν πια τα εγκόσμια. Το βλέμμα του, ακίνητο, έπεφτε ξανά και ξανά σε μια γωνιά στην οποία ξεκουραζόταν για λίγο το φευγαλέο φως ενός φθινοπωρινού απογεύματος. Οι κουρτίνες άλλωστε ήταν πάντα ανοιχτές στο σπίτι του και τον τελευταίο καιρό μάλιστα σκεφτόταν να τις βγάλει τελείως. Του άρεσε το φως του μπάρμπα – Στέλιου, όπως του άρεσε να πίνει καφέ και να τραβάει διαρκώς τσιγάρα μέσα από την χρυσή κασετίνα. Οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν ήδη οκτώ και κάτι, κι ενώ δεν είχε προλάβει ακόμα να ρουφήξει την τελευταία γουλιά από τον ελληνικό του, σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στο ντουλάπι όπου κρατούσε τα ποτά. Έβγαλε ένα μπουκάλι με παλαιωμένο τσίπουρο και χωρίς πολλές κουβέντες γέμισε με υγρό χρυσάφι ως επάνω δύο περίτεχνα ποτηράκια. «Γιάμας», μουρμούρισε και το κατέβασε. Προτού κάτσει ξανά στην αγαπημένη του καρέκλα με το κόκκινο μαξιλάρι στην πλάτη, γέμισε άλλη μία φορά, μόνο το δικό του ποτήρι και άναψε ένα ακόμη τσιγάρο.

Είχαμε κλείσει σχεδόν ένα δίωρο έτσι, στα βουβά, αλλά μόνο ένας μάλλον περνούσε ευχάριστα την ώρα του. Κάτι έπρεπε να γίνει. «Μπάρμπα, θα πούμε τίποτε ή να σηκωθώ να φύγω; Σε βλέπω λιγάκι κουρασμένο. Ίσως είναι καλύτερα να έρθω μία άλλη μέρα». Ξαφνικά, από εκεί που με το ζόρι τού έπαιρνες δύο κουβέντες, ο μπάρμπα – Στέλιος άρχισε να μιλάει περίπου για ολόκληρη τη ζωή του. Μιλούσε για αρκετή ώρα χωρίς διακοπή και είπε πολλά, κάποια άσχημα και κάποια όμορφα. Είναι κρίμα που μετά απ’ όλη αυτή τη συναρπαστική αναδρομή, εκείνο που έμεινε περισσότερο, ως ανάμνηση της ανασκόπησης, είναι η πικρία που κάθεται στον πάτο της ψυχής, όπως το κατακάθι στον καφέ. Ο μπάρμπας ομολόγησε ότι είχε κουραστεί πια. Ένιωθε μία εξάντληση, μία κόπωση απερίγραπτη, που όμοιά της δεν είχε νιώσει ξανά στη ζωή του και αυτό τον προβλημάτιζε, γιατί δεν ήταν το σώμα του αλλά η ψυχή του που είχε κουραστεί: «Καθημερινά ακούω, βλέπω και διαβάζω πράγματα που μου θυμίζουν για τι είναι ικανός ο άνθρωπος. Μου θυμίζουν πόση κακία, μίσος και βαρβαρότητα υπάρχει στον κόσμο. Ειδικά σε ό,τι αφορά στα παιδιά, το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να ξεπεράσω την ανατριχίλα που μου προκαλούν όλα αυτά. Έχω κουραστεί απ’ αυτό το βάσανο και θέλω να πάψει».

Δε βρήκα κάτι σπουδαίο να πω. Μια κουβέντα να τον παρηγορήσω. Μόνο τον χαιρέτισα κάπως βιαστικά, αφήνοντας στα χέρια του μία φωτογραφία που είχε εκεί δίπλα με τα εγγόνια του.