Μετα-μνημονια εποχή: «ούτε να κλαις ούτε να γελάς, μονάχα να καταλαβαίνεις»

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”66477″ img_size=”full”][vc_column_text]

Ραντεβού το Σεπτέμβρη

Η ρύθμιση του ελληνικού χρέους που αποφάσισε το Eurogroup επιβραβεύει  από τη μια τα βήματα που έχουν γίνει στην  Ελληνική οικονομία, σαν αποτέλεσμα των τεράστιων θυσιών του Ελληνικού λαού στα χρόνια των μνημονίων, αντανακλά ταυτόχρονα τις καχυποψίες και τις αμφιβολίες του νεοφιλελευθέρου ιερατείου των υποτιθέμενων ‘‘εταίρων’’ και δανειστών για τη συνέχιση των σκληρών μέτρων που έχουν  επιβληθεί στην Ελληνική κοινωνία και ταυτόχρονα στέλνει ένα μήνυμα στην κυβέρνηση   για τις όποιες προθέσεις της να ασκήσει κοινωνική πολιτική .

Με μια αρχική μελέτη της συμφωνίας αυτό που συμπεραίνουμε είναι ότι η απόφαση ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους δεν είναι ούτε για κλάματα ούτε όμως και για πανηγυρισμούς

Τι θετικό προσφέρει:

Προσφέρει πράγματι μία μεγάλη ελάφρυνση των βαρών για σημαντικό χρονικό διάστημα προκειμένου να πάρει μία ανάσα η οικονομία και να μπορέσει με καλύτερους όρους να πληρώνει τα χρέη της.

Δημιουργείται ένα προστατευτικό  ‘‘μαξιλάρι’’  για τους ενδεχόμενους  κινδύνους για τους επομένους 22 μήνες από 24 δις ευρώ, που προέρχονται από τα 9  δις που έχουν εισπραχτεί και τα 15 δις που θα αποδοθούν από την Ε.Ε τον  Αύγουστο

Παράλληλα θα υπάρχει πρόσθετη βοήθεια με την απόδοση ανά  6μηνο 600 εκ ευρώ που είναι μέρος  των αποδόσεων  της εκμετάλλευσης των Ελληνικών ομολόγων από τις ευρωπαϊκές Τράπεζες.

Σταματά τον ασφυκτικό έλεγχο της επιτροπείας προσφέροντας μια μικρή διαχειριστική αυτονομία  χωρίς να αφήνει όμως τον διαρκή έλεγχο  σε κάθε  βήμα της Ελληνικής οικονομίας

Τα παραπάνω είναι σημαντικά και είναι τα θετικά της συμφωνίας όμως είναι σκόπιμο να δούμε και τα αδύνατα  σημεία

Μέσα από αυτήν τη συμφωνία το χρέος  δεν καθίσταται  μακροπρόθεσμα  βιώσιμο. Με τα τελευταία στοιχεία  το χρέος προσεγγίζει τα 344 δις ευρώ η το 180 %του  ΑΕΠ. Η συμφωνία έκανε μετάθεση των υποχρεώσεων και όχι διαγραφή μέρους του χρέους. Αυτή είναι μια πρώτη προσέγγιση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών. Ποιο πρόγραμμα όμως πρέπει να εφαρμοστεί μετά το τέλος των μνημονίων;

Όλοι προσπαθούν να προβλέψουν η να προτείνουν την πολιτική που πρέπει να εφαρμοστεί μετά το ‘‘τέλος των μνημονίων’’. Αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι η πλειοδοσία σε παροχές το τελευταίο διάστημα από την αντιπολίτευση.

Η Ν.Δ ενώ μέχρι πρότινος μιλούσε για την ανάγκη περικοπών και απολύσεων, τελευταία και ιδιαίτερα μετά τα πρωθυπουργικά υπονοούμενα και τις δηλώσεις Μοσκοβισί για την πιθανότητα να μην περικοπούν οι συντάξεις, ξεκίνησε ένα μπαράζ ‘‘προκλήσεων’’ να δεσμευτεί η κυβέρνηση από τώρα ότι δεν θα τις περικόψει. Ο Νεοδημοκρατικός αυτός πλεονασμός δεν είναι τίποτε άλλο από μια καιροσκοπική ενέργεια. Η Ν.Δ είχε επενδύσει  στη δέσμευση της κυβέρνησης για μείωση των συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου.

Οι τελευταίες δηλώσεις Τσίπρα ,Μοσκοβισί ανέτρεψαν τον σχεδιασμό και διψασμένοι για εξουσία άρχισαν να πλειοδοτούν σε παροχές.  Όμως η παροχολογία τους, έρχεται σε σύγκρουση με τις μέχρι πρότινος δηλώσεις τους για  λιγότερο κράτος (νέες απολύσεις στο δημόσιο, πέντε  αποχωρήσεις και μια πρόσληψη) και για δημιουργία ‘‘καλύτερου επενδυτικού κλήματος’’ με την διάλυση σε ότι έχει απομείνει από τις εργασιακές  σχέσεις και βεβαίως με κήρυξη πολέμου στην προσπάθεια επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων και αύξησης του κατώτερου μισθού.

Αλλαγή πολιτικής αμέσως μετά τον Αύγουστο

Η κυβέρνηση έλεγε ότι η πολιτική που εφάρμοζε δεν ήταν δική της  και πράγματι δεν θα μπορούσε να είναι αριστερή πολιτική αυτή που εφάρμοζε. Τώρα που το τέλος της ασφυκτικής μνημονιακής επιτήρησης είναι  κοντά, πρέπει να υπάρξει ένα συνολικό πρόγραμμα ανάπτυξης με κέντρο την κοινωνία, τους νέους (ανέργους και εργαζόμενους) και όλους αυτούς που χτυπήθηκαν  από την  κρίση.

1. Συνταξιοδοτικό:

Τα 50 δισ. ευρώ φτάνει ο λογαριασμός που πληρώνουν από το 2010 οι συνταξιούχοι, καθώς από το 2010 έχουν δρομολογηθεί συνολικά 23 μειώσεις , από τις οποίες οι 12 αφορούσαν οριζόντιες περικοπές συντάξεων το διάστημα 2010 – 2014.   Για όλους τους παραπάνω λόγους, το άμεσο καθήκον της κυβέρνησης είναι να βρει τρόπους να μην υλοποιηθεί η τελευταία συμφωνία για περικοπές ύψους 1,8 δις. Ίσα-ίσα αυτό που χρειάζονται οι συνταξιούχοι δεν είναι οι περικοπές, αλλά η αύξηση των συντάξεών τους και για αυτό πρέπει να εξεταστεί σοβαρά και το ζήτημα της επαναφοράς της 13ης σύνταξης.

2. Φορολογικό

Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να μειώσει και άλλο το αφορολόγητο. Ας δούμε όμως το σύνολο και τη διάρθρωση των φορολογικών εσόδων. Το σύνολο των φορολογικών εσόδων είναι 47,2 δις. Από αυτούς οι έμμεσοι φόροι είναι 26,9 δις και  αντιπροσωπεύουν το 57% και  οι άμεσοι φόροι είναι 20,3 δις και αντιπροσωπεύουν το 43%. Η φορολογική διάθρωση από μόνη της δείχνει και τον ταξικό της χαρακτήρα, γιατί τους έμμεσους φόρους τους πληρώνει το σύνολο της κοινωνίας που η συντριπτική της πλειοψηφία είναι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και μικρομεσαίοι. Η έμμεση φορολογία στην Ελλάδα είναι κατά 11,5 μονάδες περισσότερες από τη μέση Ευρωπαϊκή έμμεση φορολογία. Από το υπόλοιπο 43% των άμεσων φόρων το μεγαλύτερο μέρος το πληρώνουν και πάλι τα συνήθη υποζύγια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Αυτό από μόνο του δείχνει τον ταξικό χαρακτήρα που έχει διαρθρωθεί η φορολογική επιβάρυνση.

Για αυτό λοιπόν δεν πρέπει με τίποτα να μειωθεί το αφορολόγητο φορτώνοντας παραπάνω βάρη στα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]