Ματωμένες φράουλες
Στα ίδια μέρη…
Μπορεί να πέρασαν τέσσερα χρόνια αλλά τελικά οι εργάτες από το Μπαγκλαντές δικαιώθηκαν. Πρόκειται για εκείνους τους δύσμοιρους που δούλευαν σαν σκλάβοι από ήλιο σε ήλιο στις φυτείες της φράουλας και ζούσαν σε πρόχειρες παράγκες χωρίς τουαλέτες και τρεχούμενο νερό. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, δεν τους πλήρωναν κιόλας. Όταν δε, τόλμησαν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους και καλύτερες συνθήκες εργασίας, οι παλικαράδες του εργοδότη που κατά τις μαρτυρίες ήταν πάντοτε ένοπλοι, άνοιξαν πυρ τραυματίζοντας 30 εργαζόμενους, χωρίς ευτυχώς να σκοτωθεί κάποιος.
Αρχικά φαινόταν ότι η ιστορία θα είχε αίσιο τέλος για τους καουμπόηδές οι οποίοι προξένησαν μεγάλη ζημιά στην εικόνα του νομού, αφού στις 30 Ιουλίου 2014 το Κακουργιοδικείο Πάτρας τους απάλλαξε από την κατηγορία της εμπορίας ανθρώπων, καταδικάζοντας μόνο τον ένοπλο φρουρό και έναν από τους εργοδότες για πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης και παράνομη χρήση όπλων. Τότε είχε επίσης επιδικάσει το αστείο ποσό των 1.500 ευρώ για τους 35 εργαζόμενους που αναγνωρίστηκαν ως θύματα, δηλαδή 43 ευρώ για τον καθένα… Στη συνέχεια οι εργαζόμενοι είχαν ζητήσει από τον εισαγγελέα του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου να ασκήσει έφεση κατά της απόφασης του Κακουργιοδικείου, υποστηρίζοντας ότι η κατηγορία της εμπορίας ανθρώπων δεν είχε εξεταστεί σωστά.
Το αίτημα όμως απορρίφθηκε και έτσι η απόφαση του Κακουργιοδικείου για την εμπορία ανθρώπων έγινε οριστική. Ωστόσο 42 εργάτες δεν το έβαλαν κάτω και έψαξαν να βρουν το δίκιο τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αυτή τη φορά, επικαλούμενοι το άρθρο 4 § 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (απαγόρευση της καταναγκαστικής εργασίας). Το Δικαστήριο τους δικαίωσε επιδικάζοντας αποζημίωση 16.000 ευρώ για καθέναν που συμμετείχε στη διαδικασία ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου και 12.000 ευρώ για τους υπολοίπους προσφεύγοντες για το σύνολο των βλαβών που τους προκλήθηκαν, αναγνωρίζοντας παράλληλα δικαστικά έξοδα ύψους 4.363,64 ευρώ.
Επιπροσθέτως η Ελλάδα καταδικάστηκε για παραβίαση του σχετικού άρθρου, ενώ κρίθηκε πως η χώρα παρέβη τις υποχρεώσεις της, να αποτρέψει δηλαδή την εμπορία ανθρώπων, να διασφαλίσει την προστασία των θυμάτων, να διερευνήσει αποτελεσματικά αν διαπράττονται εγκλήματα και να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για την εμπορία. Διότι όταν ένα κράτος-μέλος δεν τα πράττει όλα αυτά, αργά ή γρήγορα φτάνει το πλήρωμα του χρόνου και γίνεται δακτυλοδεικτούμενο σε όλη την Ευρώπη, όπως ακριβώς η Ηλεία έγινε δακτυλοδεικτούμενη σε όλη την Ελλάδα.
