Καλύβες στη θάλασσα…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”32255″ img_size=”full”][vc_column_text]Η καλυβο-γειτονιά και τα μέλη της σε αναμνηστική πόζα
Της Ελένης Ψυχογιού
Τους καλοκαιρινούς μήνες των πρώτων εφηβικών χρόνων μου, τότε που το παραθαλάσσιο παραθέρισμα άρχισε να γίνεται μόδα, τους πέρασα οικογενειακά κυριολεκτικά «παρά θίν΄ αλός», στον σημερινό αυθαίρετο «οικισμό» της Παραλίας Λεχαινών, αφού δεν υπήρχε η δυνατότητα να πάμε σε πραγματικό, παραθαλάσσιο ή βουνίσιο, «θέρετρο».
Και εφηβική “δήθεν” πόζα πάνω στα φύκια με τα αδέρφια πίσω να κοροϊδεύουν…
Κατοικούσαμε, όπως και πολλοί άλλοι Λεχαινίτες, Ανδραβιδαίοι και Τραγαναίοι εκεί, σε φτέρινη καλύβα που μας κατασκεύαζε και ανα-κατασκεύαζε ετησίως κάθε τέτοια εποχή επί πενταετία ο παππούς από τη μάνα μας, κουβαλώντας τις φτέρες και τα ξύλα με το κάρο του από το λιοστάσι του στο Νιοχωρίτικο Χαμολιό, στις υπώρειες του κάστρου Χλεμούτσι.
το κέντημα υποχρεωτικό…
Η ζωή στην μοσχοβολιστή, μονόχωρη φτερο-καλύβα τέλη της δεκαετίας του πενήντα-αρχές του εξήντα είχε τα καλά και τα άσχημά της: ξενοιασιά, στενή γειτνίαση με άλλες καλύβες ή πρόχειρα, τσατουμένια τότε σπίτια και την παρέα με τους ενοίκους τους, ελάχιστες «σπιτικές» δουλειές, τη μόνιμη υπόκρουση του κύματος και την ολοήμερη, άμεση επαφή με το θαλασσινό νερό με αμέτρητα μπάνια, τις άπειρες ώρες για διάβασμα, κέντημα, ψάρεμα, πάντα κάτω από την αυστηρή επιτήρηση της πολύτεκνης μάνας (ο πατεράκης ερχόταν τα Σαββατοκύριακα)…
Οι παραθεριστές με την “μανούλα” και τον παππού μπροστά στην καλύβα μας
Είχε όμως και την έλλειψη ιδιωτικού χώρου (εκτός κι αν κλεινόσουν στην κουνουπιέρα), πόσιμου νερού όταν στέρευε το παραθαλάσσιο αρτεσιανό οπότε έπρεπε να το προμηθευόμαστε από το πηγάδι ενός όχι και πολύ κοντινού χτήματος όπου γινόταν επίσης και η μπουγάδα, την έλλειψη τουαλέτας και έπρεπε να τρέχουμε σε πρόχειρες, κοινόχρηστες, όχι καθαρές, κατασκευές στην απομακρυσμένη «σάλτσενη» για την «ανάγκη» μας, την καθημερινή ρουτίνα που επέτεινε τα βράδια η εφηβική μελαγχολία…
Η μετοίκησή μας οικογενειακά στην Αθήνα κατά το 1962, έβαλε τέλος στον παραθαλάσσιο αυτό παραθερισμό. Η καλύβα εγκαταλείφθηκε –ως όφειλε– στη φθορά, βορά στους σφοδρούς νοτιάδες και στα χειμερινά κύματα
(Φωτογραφίες: Ντίνος Ψυχογιός, ο “πατεράκης” μας)[/vc_column_text][vc_media_grid grid_id=”vc_gid:1499324507285-1437fa12-5b6c-5″ include=”32261,32260″][/vc_column][/vc_row]
