Και στην πολιτική το “πάνω χέρι” είναι γένος θηλυκού

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”51361″ img_size=”full”][vc_column_text]Πριν από λίγο καιρό είδα ένα θεατρικό έργο με θέμα τη μάχη για την εξουσία και την κυριαρχία, καθώς και την έμμεση σύγκρουση των δύο φύλων, θέτοντας ένα ξεκάθαρο ερώτημα: «ποιός εν τέλει καθοδηγεί έναν άνθρωπο στην πολιτική του ανέλιξη;» Ως προς το ερώτημα για το φύλο, δόθηκε μια άμεση και χωρίς δεύτερη σκέψη απάντηση: «Η γυναίκα καθοδηγεί τον άνδρα».

Στην παράσταση, ο άνδρας φωνάζει, κινείται, χειρονομεί, παλεύει, ενώ η γυναίκα παρακολουθεί, μιλάει χαμηλόφωνα, χαϊδεύει, υποστηρίζει. Οι ρόλοι είναι ευδιάκριτοι, όπως και στο ποιός «έχει το πάνω χέρι». Για μια ακόμη φορά, η γνωστή στερεοτυπική έκφραση, μπορεί να έχει αρσενικό χρώμα, αλλά στην πράξη είναι γένους θηλυκού.

Βλέποντας το έργο, οι συνειρμοί ήταν αναπόφευκτοι ως προς τους δύο βασικούς πολιτικούς αντιπάλους της σημερινής κατάστασης στη χώρα μας. Στη δρώσα πολιτική, η κατάληψη της εξουσίας δεν είναι πάντοτε δεδομένη και η διακυβέρνηση δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την εξουσία. Η κατοχή της εξουσίας προϋποθέτει έλεγχο ή τουλάχιστον αποδοχή, των μέσων που μπορούν να τη στηρίξουν: το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, τα κέντρα πληροφορίας, οι μείζονες θεσμοί. Στην παρούσα πολιτική περίοδο, αυτό δε συμβαίνει.. Το άμεσο μέλλον θα δείξει αν και κατά πόσον αυτό δύναται να επιτευχθεί. Η όσμωση που υπάρχει είναι ότι η θηλυκή συμβολή στην επίτευξή του είναι διακριτική, αλλά ουσιώδης. Υπάρχει με την αύρα και την ευρύτερη παρουσία της.

Σε αντίθεση, η προσπάθεια του έτερου πολιτικού ανδρός που επιδιώκει την κατάληψη της εξουσίας, είναι εμφανώς χονδροειδής και επιθετική. Αυτό συμβαίνει διότι είτε υπάρχει η απουσία του «γυναικείου μυαλού» και γίνεται καθοδήγηση του εν λόγω πολιτικού από ανδρικά μυαλά, είτε στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε μια αγωνιώδης προσπάθεια του θηλυκού «μυαλού» να κινήσει το αρσενικό «χέρι», έτσι ώστε να βρεθεί στην εξουσία το ταχύτερο δυνατό. Σε αυτή την περίπτωση, ο θεατρικός «μύθος» διαμορφώνει πραγματικές αναλογίες, καθώς στην εξουσία βρίσκεται -κατ’ ουσία- η γυναίκα, έχοντας τον άνδρα -τυπικά- κυβερνήτη και εκτελεστικό όργανο. Η δεύτερη εικασία προσεγγίζει τη θεατρική παραδοχή και η αποδοχή της επιβεβαιώνει ότι ένας «οίκος» όντας μπορεί να οδηγεί σε πολιτικούς συνειρμούς.

Είναι απλά τυχαίο ότι ο εν ενεργεία πολιτικός κυβερνήτης δεν ανήκει σε «οίκο», ενώ ο εν αδημονούσα αναμονή για εξουσία πολιτικός, ανήκει σε γνωστό «οίκο»; Εν τέλει ο, κλασικός Σεξπηρικός ήρωας Μακμπεθ, μας υπενθυμίζει ότι η κυριαρχία των «οίκων» στην πολιτική, μόνο σε τραγωδίες οδηγεί.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]