Η νέα μεταρρύθμιση και ο δάσκαλος

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34910″ img_size=”full”][vc_column_text]Συμπληρώνονται φέτος εκατό χρόνια από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1917 με την εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας στο ελληνικό Σχολείο. Βέβαια από τότε έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες μεταρρυθμίσεις- μια επιχειρείται και σήμερα- και αντίστοιχες… απορυθμίσεις.

Και λόγω επικαιρότητας θα ήθελα στο σημερινό μου σημείωμα να εστιάσω στον Δάσκαλο. Τον δάσκαλο εκείνον που και παιδεία διαθέτει και αγάπη για την παιδεία. Εκείνον που από νέος, ένιωσε την κλήση προσφοράς στα παιδιά, την κοινωνία, τον άνθρωπο. Αυτόν που επέλεξε ως «επαγγελματική καριέρα» να συμβάλει στην ανάπτυξη κριτικά σκεπτόμενων και ελεύθερων ανθρώπων.

Δυστυχώς οι εκάστοτε κατεστημένες νοοτροπίες και η λυσσαλέα αντίδραση σε κάθε τι θετικό συνθλίβουν – και στις μέρες μας- τον δάσκαλο που νιώθει ότι είναι υπεύθυνος να αλλάξει τον κόσμο (αν και στο βάθος γνωρίζει πως αυτό είναι ουτοπικό).

Τον δάσκαλο που μάχεται ανάμεσα στη ρουτίνα του προγράμματος, την αδιαφορία για την ουσία της γνώσης, την… παντογνωσία πολλών γονιών, στο «βόλεμα» των συναδέλφων, στην ευθυνοφοβία των στελεχών της εκπαίδευσης, στις ακατανόητες αλλαγές που επιχειρούνται «από πάνω».

Με δυο λόγια το να είναι σήμερα κανείς δάσκαλος θέλει κότσια. Σε μια κοινωνία που δεν δυσκολεύεται να παίξει το παιχνίδι του αναθέματος. Όμως όσες αλλαγές κι αν επιχειρηθούν στο πρόγραμμα σπουδών, στα σχολικά βιβλία, στο εξεταστικό σύστημα, θα είναι ατελέσφορες γιατί χωρίς την υποστήριξη του δασκάλου δεν θα έχουν ψυχή.

Και δυστυχώς ο δάσκαλος κοντεύει να γίνει είδος προς εξαφάνιση…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]