Η μοναξιά των εορτών

Αποτελεί κοινό τόπο ότι οι προσδοκίες που γεννούν οι μέρες των εορτών αντί να καταπραΰνουν αυξάνουν τις ψυχικές διαταραχές. Κατάθλιψη, κοινωνική φοβία, άγχος και μοναξιά πλήττουν σαν μάστιγα τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Στις σύγχρονες ζούγκλες που δημιουργήσαμε, τα ανθρώπινα όντα, τα κατεξοχήν κοινωνικά θηλαστικά, οι εγκέφαλοι των οποίων είναι προγραμματισμένοι να ανταποκρίνονται στους άλλους ανθρώπους, αποσαρθρώνονται. Παρότι η ευημερία μας είναι «δεμένη» με τις ζωές των άλλων, οι «ιδεολόγοι» του σήμερα μας υπόσχονται ότι θα προοδεύσουμε μέσα από την ανταγωνιστική ιδιοτέλεια και τον άκρατο ατομισμό. Με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που γίνεται χρόνο με το χρόνο πιο βάρβαρα ανταγωνιστικό, με την απασχόληση να έχει μετατραπεί σε μάχη θανάτου όπου στρατιές απελπισμένων ανθρώπων κυνηγούν όλο και λιγότερες δουλειές και την τηλεόραση να μας ταϊζει με άπιαστες φιλοδοξίες όταν οι πραγματικές δυνατότητες είναι ανύπαρκτες. Ο καταναλωτισμός γεμίζει πρόσκαιρα το κοινωνικό μας κενό όμως δεν μπορεί να θεραπεύσει την ασθένεια της απομόνωσης. Ξεχάσαμε ότι η κοινωνική επαφή απαλύνει τον ψυχικό και σωματικό πόνο. Ότι η στοργή είναι το πιο ισχυρό αναλγητικό. Γι αυτό δεν αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας όταν χτυπάνε; Από όλες τις φαντασιώσεις που γεννά το ανθρώπινο μυαλό, η ιδέα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας είναι η πιο παράλογη αν όχι η πιο επικίνδυνη. Ή θα σταθούμε όρθιοι μαζί ή όλοι μαζί θα καταρρεύσουμε…