Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη…: Δέκα χρόνια μετά τις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας και οι πληγές παραμένουν ανοιχτές

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”27466″ img_size=”full”][vc_column_text]Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη…

Κική Δημουλά

«Εχω το τραγικό «προνόμιο» να είμαι από τους δυστυχέστερους ανθρώπους στον κόσμο… Είμαι ο πατέρας , ο σύζυγος και ο υιός των έξι τραγικών θυμάτων, κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες , κατά τις πυρκαγιές της 24ης Αυγούστου 2007, πλησίον του ΔΔ Αρτέμιδας του Δήμου Ζαχάρως Ηλείας. Και τώρα πρέπει να βρω τη δύναμη και να υπερβώ την τραγικότητά μου , την συντριβή μου και την ανυπόφορη μοναξιά μου , και να αγωνιστώ, με όλες μου τις δυνάμεις , για να εντοπιστούν και να υποστούν τις συνέπειες οι υπεύθυνοι για το μεγάλο έγκλημα και το ασύλληπτο ξεκλήρισμα όλης της οικογένειάς μου…» – αναφέρει στην μηνυτήρια αναφορά του προς τον εισαγγελέα Πρωτοδικών Πύργου Ηλείας ο Γιώργος Παρασκευόπουλος που μέσα σε λίγη ώρα ξεκληρίστηκε όλη του η οικογένεια μέσα στις φλόγες, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αρτέμιδα. Τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του, την Αγγελική 15 ετών, τη Μαρία 12, την Αναστασία 11 και τον Κωνσταντίνο 5, τη σύζυγό του Αθανασία 37 ετών και τη μητέρα του Αγγελική, 76 ετών…

Η Ηλεία εκείνη τη μαύρη Παρασκευή του 2007 μέτρησε πολλούς ακόμα νεκρούς, βίωσε αμέτρητο πόνο από την φρίκη της φωτιάς που σάρωσε τον τόπο από άκρη σε άκρη, μια τραγωδία που συνεχίζει να στοιχειώνει το μυαλό και την καρδιά όχι μόνο των συγγενών των θυμάτων που δεν μπορούν να ξεχάσουν, αλλά όλων των Ηλείων.

Δέκα χρόνια μετά, ο πόνος παραμένει άσβεστος. Στα αυτιά μας στριφογυρίζουν ακόμα οι σπαρακτικές φωνές των συγγενών, μανάδων, πατεράδων, αδελφών, οι δραματικές εκκλήσεις για βοήθεια μέσα στα αποκαϊδια  στη μαρτυρική Αρτέμιδα που μέτρησε 26 νεκρούς, τη Μάκιστο, τη Ζαχάρω, τη Σαλμώνη, το Σαμικό, τη Βαρβάσαινα και φυσικά στο λίκνο του πολιτισμού, την Αρχαία Ολυμπία…

44 νεκροί, 1500 περίπου  καμένα σπίτια, ένα εκατομμύριο στρέμματα καμένης γης, χιλιάδες άνθρωποι σε απόγνωση που έχασαν το βιός τους και την ελπίδα τους.

Πόνος, φόβος, φόβος, πόνος,  απέραντη σιωπή και αγανάκτηση για την δικαίωση που δεν ήρθε, για τα ερωτήματα που παραμείναν αναπάντητα, για τους εφιάλτες που στοιχειώνουν τις νύχτες μας, για τους αθώους που χάθηκαν άδικα και δεν ξαναγυρίζουν, για τις πληγές που παραμένουν ανοιχτές.

Κάπως έτσι πέρασαν 10 χρόνια από τότε… Οι κάτοικοι της πολύπαθης Ηλείας όσο κι αν με μεγάλο αγώνα κατόρθωσαν να σταθούν ξανά στα πόδια τους, πάντα θα ζουν με εκείνες τις φριχτές εικόνες αλλά και με τις κοινωνικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές συνέπειες της ανυπολόγιστης καταστροφής που βίωσε ο τόπος. Με τις υποσχέσεις που δόθηκαν για ειδικό σχέδιο ανασυγκρότησης και το οποίο ποτέ δεν υιοθετήθηκε στο μέγεθος τουλάχιστον που έπρεπε, κυνηγώντας ακόμα και τώρα τα λεφτά του Ταμείου Μολυβιάτη και τις σκοτεινές διαδρομές του, ενός ταμείου που συγκροτήθηκε από την οικονομική βοήθεια και στήριξη χιλιάδων ανθρώπων αποκλειστικά για τους πυρόπληκτους, με τα έργα υποδομής που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν.

Βεβαίως κι επειδή δεν θέλουμε να είμαστε μηδενιστές, το πρόγραμμα αποκατάστασης πυροπλήκτων βοήθησε τουλάχιστον στην αποκατάσταση των καμένων σπιτιών αν και μετά από μια δεκαετία δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, η Κύπρος και η οικογένεια Βαρδινογιάννη συνέβαλλαν καθοριστικά στην αποκατάσταση της Αρτέμιδας και της Μακίστου, ο Κρόνιος λόφος «πρασίνισε» ξανά και μάλιστα αρκετά πιο σύντομα από όλα τα άλλα έργα γιατί η ντροπή της καμένης Ολυμπίας, του παγκόσμιου συμβόλου του Πολιτισμού έπρεπε «ξεπλυθεί» έγκαιρα και φυσικά η φύση ακολούθησε την δική της πορεία της αναγέννησής της…

Δέκα χρόνια μετά μάθαμε από τα λάθη μας; Το ερώτημα θα απαντηθεί στο… μέλλον, ελπίζουμε με λιγότερο πόνο γιατί οι επαναλαμβανόμενες δασικές πυρκαγιές των τελευταίων ημερών στη μαρτυρική περιοχή της Ζαχάρως που μας έκαναν να καρδιοχτυπούμε κατέδειξαν ένα μεγάλο πρόβλημα. Τη «φτώχεια» της εναέριας πυρόσβεσης στη χώρα με τον πεπαλαιωμένο στόλο των αεροπλάνων της αλλά και των επίσης παμπάλαιων επίγειων πυροσβεστικών οχημάτων της που «αντέχουν» με την αυτοθυσία πιλότων και πυροσβεστών, καθώς και την ανεπάρκεια κονδυλίων για την Πολιτική Προστασία και την πυρόσβεση που δεν μπορεί να επαφίεται στον πατριωτισμό των ολίγων…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]