Η διαδρομή προς την ασφάλεια
Την σκηνή που ακολουθεί την έχει δει ο μέσος οδηγός να διαδραματίζεται στην εθνική ή σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Εκεί που πηγαίνει όμορφα και ωραία στη λωρίδα του, βλέπει ξαφνικά να τον προσπερνούν με ασύλληπτη ταχύτητα δύο αμάξια, είτε το ένα αμέσως πίσω από το άλλο, είτε σχεδόν ταυτόχρονα και από τις δύο μεριές. Προτού προλάβει να καταλάβει τι στα κομμάτια έγινε, βλέπει τους τρελούς να κάνουν ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα προπορευόμενα οχήματα προτού χαθούν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Αυτό είναι πράγματι ένα τυπικό δείγμα εγκληματικής ηλιθιότητας που συναντά κανείς στους ελληνικούς δρόμους. Πραγματικά, το μόνο που εύχεται εκείνη τη στιγμή είναι να είχε τη δύναμη να τους σταματήσει στο πλάι του δρόμου και να σιγουρευτεί ότι αυτοί οι τύποι δε θα ξαναπιάσουν ποτέ τιμόνι στα χέρια τους· τουλάχιστον δηλαδή, γιατί το μυαλό διολισθαίνει εύκολα και σε άλλες μορφές πειθάρχησης οι οποίες σε δε συνάδουν σε καμία περίπτωση με πολιτισμένες κοινωνίες.
Δεν υπάρχει καλός και κακός λαός. Υπάρχει μόνο διαπαιδαγωγημένος και αδιαπαιδαγώγητος λαός. Αυτό το κριτήριο καθορίζει και τον δείκτη πολιτισμού της κάθε χώρας. Αν φερειπείν άρχιζαν να εφαρμόζονται δοκιμαστικά για μία τριετία ιδιαίτερα αυστηροί νόμοι στην οδήγηση, είναι απολύτως βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των οδηγών θα τηρούσε τους κανόνες και κατά συνέπεια δε θα είχαμε μία γενοκτονία χειρότερη και από παγκόσμιο πόλεμο. Γιατί τότε κανείς δεν θα τολμούσε να κάνει κόντρες στην εθνική, να οδηγεί πιωμένος ή να μην φοράει ζώνη. Δυστυχώς ο πολιτισμός χτίζεται με τιμωρία. Μάλιστα! Η τιμωρία που μπορεί να αποβεί καταστροφική όταν ασκείται στο άτομο, συνιστά σωτηρία για τις μάζες οι οποίες δεν μαθαίνουν αλλιώς. Τόσα και τόσα ψηφίζονται στο κοινοβούλιο. Άραγε είναι τόσο δύσκολο να φέρουν ένα νομοσχέδιο που θα προβλέπει δραματική αυστηροποίηση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, προβλέποντας παράλληλα ρητές εγγυήσεις για την σταθερή και αταλάντευτη εφαρμογή του; Άγνωστο. Ίσως το βρίσκουν απλώς ευκολότερο να μην κάνουν τίποτα.
