Εξομολόγηση…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”36124″ img_size=”full”][vc_column_text]Αγαπώ πολύ τις κυρίες των άντα. Τις ώριμες, τις μεσήλικες, που ξέρουν να φορούν με αξιοπρέπεια τα χρόνια τους.

Αγαπώ αυτές τις κυρίες, με το αδιόρατο χαμόγελο ευγένειας και κατανόησης, τις συνήθως σιωπηλές που όταν μιλούν κάθε τους φράση είναι αφορμή για αναπόληση.

Τις πάντα περιποιημένες με το αχνό κραγιόν, το απαλό ρουζ και το διακριτικό άρωμα.

Που ξέρουν να κουβαλούν με χάρη τη λάμψη της νιότης στο αχνοφέγγισμα του γέρματος.

Που σκορπίζουν αβίαστα τη βία της ασχήμιας και την βλαστήμια της ατημέλειας.

Τις ιέρειες της καλαισθησίας, του κομψού και του ωραίου τις πρέσβειρες.

Που κοσμούν τον κόσμο χωρίς να υπηρετούν τη βιαστική μοδάτη αντίληψη.

Αυτές τις αρχόντισσες που στο απαλό ηχόχρωμα της φωνής τους, ξέρουν να κρύβουν ταπεινά το κάλεσμα του έρωτα. Που κάτω από τα πρεσβυωπικά γυαλιά φεγγοβολούν ματιές γεμάτες ζωντάνια και μυστήριο. Κυρίες της παγερής ευπρέπειας και της αέναης πρόκλησης μαζί.

Γυναίκες υπέροχες…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]