Είσαι παιδί ωραίο
Αυτό το οποίο μάλλον δε θα πάψει ποτέ να με εντυπωσιάζει, είναι η ευκολία με την οποία μερικοί εξαπατούν τον εαυτό τους. Κι αν πεις ότι πάντα υπήρχε αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος στην ελληνική κοινωνία, ο οποίος αυθυποβάλλεται σε βαθμό «κακουργήματος», σήμερα πια το κακό παράγινε. Φαίνεται ότι η κρίση έχει παίξει τον ρόλο της και εδώ, αφού αντί να οδηγήσει τους αιθεροβάτη σε αναγκαστική προσγείωση στην πραγματικότητα, τον έστειλε στο διάστημα!
Από μία άποψη, είναι λογικό. Δεν πρέπει ούτε μία στιγμή να ξεχνάμε πως ζούμε σε ακραίες συνθήκες, κι ας μην βλέπουμε πτώματα στους δρόμους ή καταστραμμένα κτίρια στις πόλεις. «Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου», τραγουδούσε ο Τζίμης Πανούσης στην «Ανακωχή», πίσω στο κατά τα άλλα ξένοιαστο 1984, γιατί βεβαίως τα συμπτώματα δεν έπαψαν ποτέ να εκδηλώνονται σε κάποιο βαθμό, ακόμα και στις πιο ευημερούσες κοινωνίες. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τους καθόλα «ευτυχείς» Σουηδούς, οι οποίοι περνούν ώρες ατελείωτες μπροστά από τα φιορδ και καμιά φορά φουντάρουν κιόλας. Η διαφορά εκείνης της Ελλάδας με το σήμερα είναι ότι κάτω από τον μεγεθυντικό φακό της κρίσης τα πάντα φαίνονται πιο καθαρά, αν και κανείς δεν χαίρεται γι’ αυτό. Μόνο τότε χαιρόντουσαν, αυτοί οι λίγοι αιρετικοί, όταν ανακάλυπταν ανωμαλίες μέσα στην φαινομενική κανονικότητα και μάλιστα δεν έκρυβαν την χαρά τους γι’ αυτό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα σήματά τους αποκτούσαν και έναν ακραία σατυρικό χαρακτήρα, σαν μαύρη κωμωδία από τη Μεσόγειο, ένα πράγμα. Θυμηθείτε τον Νικόλα Άσιμο, αυτόν τον αστικό γελωτοποιό, ο οποίος είχε τη δύναμη και τη χάρη να επισημάνει τα πιο τραγικά νοήματα γελώντας και σπάζοντας πλάκα με τους άλλους. «Είσαι παιδί ωραίο κι υπηρετείς στα Ρέο», τραγουδούσε ο Άσιμος το 1986, μιλώντας για τον χαρούμενο φαντάρο που δεν άντεξε και τελικά κρεμάστηκε. Δεν φτάνουν όλοι εκεί και δόξα τω Θεό γι’ αυτό. Δε σημαίνει όμως και ότι έτσι πάμε μπροστά, είτε σαν άτομα ή σαν κοινωνικό σώμα. Την αλήθεια παιδιά, τίποτε άλλο˙ πρώτα για τον εαυτό μας κι ύστερα για όλους όσους εύκολα την επικαλούνται για να ικανοποιήσουν ευτελείς πολιτικές σκοπιμότητες.
«Είσαι παιδί ωραίο / Κι υπηρετείς στα Ρέο /Για γαλονάκια και βαθμό σε είχανε. Σου φτιάχναν το μεράκι / Με το κομπιουτεράκι / Μα κρεμασμένο και νεκρό σε βρήκανε. /Κι όλοι αποφανθήκανε πως ετρελλάθης / Αφού δεν προσαρμόστηκες καλά να πάθεις».
