«Δεν βγαίνουν πάλι τα κουκιά…»
Σήμερα το χωριό άργησε να ξυπνήσει. Τρεις μέρες τώρα έβρεχε. Ένα ήσυχο αλλά συνεχές ψιλόβροχο που το ρουφόυσε αχόρταγα η διψασμένη γης. Το περίμεναν πώς και πώς τούτο το νερό οι χωρικοί. Όλοι σχεδόν είχαν σπείρει κουκιά και περίμεναν την «ευλογία του ουρανού» μπας και σκάσουνε μύτη επιτέλους από το χώμα.
Στο καφενείο της πλατείας κάτι λίγοι γέροντες έπιναν τον καφέ τους παρακολουθώντας στην τηλεόραση τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές.
«Τα κουκιά δεν βγαίνουνε», σχολίασε ο μπάρμπα-Μιχάλης που καθότανε κοντά στην οθόνη και άκουγε τα νέα.
«Τώρα που έβρεξε θα βγούνε, τρεις μέρες τώρα έκανε καλό νερό και τώρα που δροσίστηκε η γης, θα τα δεις που θα ξεμυτίσουν», του απάντησε από το βάθος ο κυρ-Γιώργος.
«Βρε, για τα κουκιά του κράτους λέω ότι δεν βγαίνουνε, όχι για τα δικά μας. Δεν ακούς; Οι «ευεργέτες» μας ζητάνε κι άλλα μέτρα, γιατί φοβούνται μην πέσει ο προϋπολογισμός έξω και δεν τους γυρίσουμε τα δανεικά», διευκρίνισε ο μπάρμπα-Μιχάλης.
Στο καφενείο πλάκωσε ξαφνικά ησυχία. Στήσανε για λίγο όλοι αυτοί να ακούσουν τα νεότερα. Αμίλητοι σκέφτονταν την κατάντια της χώρας. Πάνε οι παλιές εποχές, άλλαξαν οι άνθρωποι. Από τον καιρό που έγιναν δέσμιοι του χρήματος, έγιναν όλοι πάμφτωχοι. Τώρα χωρίς λεφτά στην τσέπη δεν επιβιώνει κανείς…
Παλιά στα χωριά τους γέροντες τους ονόμαζαν σοφούς.
Καταδικασμένοι να βρούμε τη δύναμη
Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη παραδείγματα που μας διδάσκουν ότι σπάνια χαλυβδώνεται κανείς, είτε είναι πρόσωπο είτε ένας ολόκληρος λαός, χωρίς να δοκιμαστεί. Χωρίς πρώτα να διαβεί το Γολγοθά του. Αν αντέξει, μπορεί να επανέλθει δυνατότερος και ωριμότερος. Αν όχι, συντρίβεται. Όλα συνηγορούν ότι ο ελληνικός λαός τα τελευταία 7 χρόνια περνά τη δική του δοκιμασία. Μια δοκιμασία που είναι γεμάτη πόνο και ταπείνωση. Η οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα, μας διαλύει πια σαν κοινωνία. Ακολουθούμε τη δική μας πορεία προς το «Όρος των ελαιών», με μόνη βεβαιότητα ότι μας οδηγεί στο Γολγοθά. Χωρίς καμία δυνατότητα επιστροφής στο ασφαλές παρελθόν μας. Και χωρίς κανείς να μπορεί να μας εγγυηθεί ότι στο τέλος μας περιμένει η ανάσταση. Γιατί κανείς δε μπορεί να είναι βέβαιος ότι η αλήθεια του θα δικαιωθεί. Όσο όμως κι αν ο φόβος φωλιάζει μέσα μας, όσο κι αν τις ψυχές μας τις πληγώνει η αμφιβολία, όσο κι αν αισθανόμαστε ότι προδοθήκαμε από τους δικούς μας Ιούδες, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να αντέξουμε μέχρι να συναντήσουμε το μέλλον που θα μας κάνει δυνατότερους και ωριμότερους. Καταδικασμένοι να βρούμε τη δύναμη, την ισοδύναμη της ελπίδας.
