Δεκαπενταύγουστος
Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας τον έρημο Αύγουστο
Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου
Βήμα χαμένο. Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της
Ήταν η θύμηση της γης με την ωραία γυναίκα
Η ευχή που λαχτάρησε μεσ’ απ’ τους κόρφους του βασιλικού
Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας!
Οδυσσέας Ελύτης
Το καταλαβαίνεις αμέσως αν βρεθείς Δεκαπενταύγουστο σε ένα μικρό νησί, με την προϋπόθεση ότι ακόμα δεν σε έχει κλειδώσει η ζωή και μπορείς να αισθάνεσαι τα απλά που συχνά είναι και τα πιο βαθιά. Σε μικρό νησί. Γιατί εκεί οι άνθρωποι μάθαν να ζουν με τα στοιχειά της φύσης και τη συλλογική μοναξιά τους, με σύμμαχο μόνο την Παναγιά. Ακόμα και οι μη χριστιανοί πίστευαν. Ακόμα και οι άθεοι, έκαμαν το σταυρό τους. Ακόμα και οι αλειτούργητοι, προσεύχονταν. Ακόμα και οι έρημοι, αναζητούσαν το χάδι της πίστης, παραμένοντας και περιμένοντας όρθιοι μπροστά στην εκκλησιά ή βαδίζοντας στο πλάι του γκρεμού, ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο μέσα στην απέραντη μοναξιά τους. Μάθαν με τον δύσκολο τρόπο, ότι στον άνεμο της Παναγίας, κανείς δεν είναι μόνος. Τα βήματα μετρούν. Κανενός η ζωή δεν πάει χαμένη.
Αυτή την ατμόσφαιρα κουβαλά ακόμη στο χρόνο το μικρό ελληνικό νησί. Όπου κι αν έχει ριχτεί άταχτα στο πέλαγο. Κάθε σπιθαμή του είναι ποτισμένη με αγιοσύνη, που θαρρείς ότι χτίστης ήταν μαζί θεός και άνθρωπος. Περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στην επικράτεια, ο άνεμος της Παναγίας φυσά εκεί πιο δυνατά, πιο συχνά, πιο λυτρωτικά. Κι αν ο θεός είναι παντού, εκεί ίσως είναι λίγο παραπάνω. Γιατί το θέλουν αυτοί. Γιατί το έχουν ανάγκη. Εκεί ο θάνατος είναι περισσότερο από οπουδήποτε πανηγύρι. Δεν πειράζει που η μοίρα μάς χτυπά. Δεν πειράζει που πονάμε, υποφέρουμε και ματώνουμε, γιατί πάντα θα υπάρχει ζωή. Πάντα θα υπάρχει συνέχεια. Πάντα θα υπάρχει το τώρα. Είμαστε στην πλατεία του χωριού όλοι τώρα μαζεμένοι και τρώμε, πίνουμε, μιλάμε, τραγουδάμε, χορεύουμε, γελάμε.
Το καλοκαίρι είναι η εποχή που στήνονται τα όνειρα. Καθημερινά, όλοι, όλα, μας λένε να κάνουμε το αντίθετο. Να μην ονειρευόμαστε. Να μην κάνουμε όνειρα. Για τίποτα. Να μη μεθάμε. Να μην αγαπάμε. Να μην καπνίζουμε. Να μην ερωτευόμαστε. Να μην σεκλετιζόμαστε. Να μη γελάμε. Να μην τολμάμε να οραματιστούμε μιαν άλλη ζωή για εμάς και για όσους αγαπάμε.
Σήμερα όμως θα τους διαψεύσουμε. Γιατί ενώ γευτήκαμε πικρά χαλίκια σε μια πιθαμή θάλασσας και βρεθήκαμε να περιδιαβαίνουμε δύο η ώρα το πρωί τον έρημο Αύγουστο, είδαμε ξαφνικά το φως του φεγγαριού να περπατά στο πλάι μας. Στον άνεμο της Παναγίας που φυσάει παντού, η ελπίδα ανθίζει σαν κρινάκι της άμμου. Στον άνεμο της Παναγίας τα αστέρια το βράδυ είναι πιο φωτεινά. Στον άνεμο της Παναγίας, οι φίλοι μας παίρνουν στα χέρια τους και βαστάνε για λίγο το πηδάλιο της ζωής μας. Στον άνεμο της Παναγίας, η ύπαρξη γίνεται ξανά αυτό για το οποίο την προόριζε ο θεός.
